praca czyni..oszczędnym

Truskawki zaczynały się, zanim zakończył się rok szkolny. Tam, gdzie mieszkałam w dzieciństwie, truskawki nie rosły, nie pamiętam, aby je ktoś uprawiał, były rarytasem. Całkiem możliwe, że właśnie z tego powodu pierwszy raz w życiu, mając 13 lat, stałam się robotnikiem sezonowym.

Przyjechała jakaś znajoma znajomej mamy mówiąc, że potrzebuje ludzi do zbioru truskawek, że praca jest łatwa bo truskawki zrywać może każdy a ona   zapewnia nocleg i wyżywienie i oczywiście dobrze płaci. Myślałam, że będę sobie chodziła od krzaczka do krzaczka z koszyczkiem a przy okazji za wszystkie czasy objem się jak bąk!

Plantacje znajdowały się w okolicach Dąbrowy Tarnowskiej. Gospodyni zwerbowała jeszcze kilkoro dzieci dla sąsiadów i jechaliśmy razem, nie wiedząc, kto u kogo będzie pracował. Trafiło mi się fatalnie – dom gospodarzy był zaniedbany, kazali mi spać na materacu w niewykończonym pokoju. Chłopak, który jechał wraz z nami, miał spać w stodole. Uciekł po dwóch dniach.

Wstawaliśmy bardzo wcześnie i po śniadaniu jechaliśmy w pole na cały dzień. Zabieraliśmy do pracy jedzenie i picie by nie marnować czasu na powrót do domu. Po kilku godzinach zrywania owoców nieznośnie bolały plecy, jeśli było słonecznie, a było, bo to przecież połowa czerwca,  piekły ramiona spieczone słońcem i niemiłosiernie swędziały dłonie poparzone i pokłute ostrymi liśćmi. Praca wcale nie kończyła się wraz z nastaniem zmroku, czyli koło dwudziestej, bo musieliśmy jeszcze w stodole, gdzie było światło, część truskawek obrać z szypułek a wszystkie zważyć i zawieź do skupu. Wytrzymałam tam wówczas tydzień i wróciłam do domu. Zapłacili mi  bardzo niewiele i pamiętam, że czułam się oszukana.  Niekończące się rzędy truskawek śniły mi się jeszcze długo potem  jako droga nie do przebycia.

Za rok pojechałam do innego gospodarza i było zupełnie inaczej. Byli to ludzie porządni i uczciwi. Spaliśmy w domu w czystej pościeli, mieliśmy przyzwoite jedzenie i zapłacone tyle, na ile się umawialiśmy. Pracowałam do końca sezonu truskawkowego a wszystkie zarobione pieniądze wydałam na ciuchy, pamiętam do dziś bo to były moje pierwsze poważne pieniądze i przeliczałam bluzkę na godziny spędzone na kolanach w palącym słońcu.  Koleżanka, z którą wówczas byłam, została dłużej, znacznie dłużej, bo wyszła za mąż za syna gospodyni. W następnym roku znów pojechałam na truskawki i to był mój ostatni raz. Potem już wakacyjne miesiące spędzałam pracując w gastronomii – w ośrodkach wczasowych.

Wczoraj na „za-wzięcie za-żarcie” napisałam kawałek o łatwych pieniądzach, łatwych, czyli wygranych na loterii. Czytelnicy komentowali pisząc, co zrobiliby z dużą sumą a ja uświadomiłam sobie, że nie umiem wydawać pieniędzy. Nigdy nie pozwoliłam sobie na przykład na przepuszczenie do zera urlopowego funduszu, na kupowanie byle czego, jednym słowem – na rozrzutność. Całkiem możliwe, że to z powodu tych wakacji spędzanych między niekończącymi się rzędami truskawkowych krzaków.