obca

Przez pierwszych kilka lat tęskniła aż do bólu serca i z tej tęsknoty jeździła do kraju dość często, poświęcając czas i pieniądze i nie widząc w tych wyjazdach poświęcenia.

Pewnego dnia przyjaciółka stwierdziła ze smutkiem – za te pieniądze mogłabyś wyjechać i spędzić czas w luksusie, po co się tam pchasz, przecież oni cię wykorzystują! Przyjeżdżasz zmęczona i nieszczęśliwa i potrzebujesz tygodni, by wrócić do równowagi.

Wtedy się na przyjaciółkę boczyła bo jeszcze całym sercem była tam, gdzie dom a nic nie mogła na to poradzić, że tam nie było sielanki. Wracało do niej to straszne poczucie, że życie wokół dzieje się wbrew woli, pamiętała  doskonale ten paraliż i nieskończenie wiele wymówek. Nic się nie dało zrobić, nic się nie opłacało, propozycje najprostszych rozwiązań były nie do wykonania, kwitowane pełnym oburzenia „dobrze ci mówić bo nie wiesz, jak to jest, mając wszystko”

To „wszystko” to była ciężka praca wśród obcych ludzi, samotność w chorobie i twarda nauka radzenia sobie w każdych okolicznościach.

Potem dom i serce utożsamiała z innym miejscem i innymi ludźmi a tęsknota nie była już tak dotkliwa. Zaczęła widzieć rzeczy, na które wcześniej przymykała oczy bo jak się kocha prawie bezwarunkowo to się wybacza o wiele więcej.

Najpierw przestała załatwiać pracę. Nie wiedziała, nie wiedziała, że kiedy kuzynka przychodzi i prosi o pracę dla kogoś ze wsi, nie robi tego za darmo. Chciała to wyjaśnić i usłyszała pierwsze oszczerstwo – że na pewno sama na tym zarabia a czepia się innych. Potem przestała dawać pieniądze. Z tym miała najwięcej problemów, bo nie daj, no, nie daj dziecku jak prosi, bo nie ma butów, kurtki, tornistra i w życiu nie było na wakacjach -  co jedno czy drugie dziecko winne, że w domu pijaństwo? Aż raz postawiła warunek – kupi  komputer jak się matka nauczy podstaw angielskiego, skoro twierdzi, że nie może dostać pracy z tego powodu. Kupiła. Po roku nie było nie tylko angielskiego, ale i tego komputera.

Znów nie chciała zrozumieć, że to nie takie proste, jak się jej wydaje.

Od tego się zaczęło, choć być może zaczęło się wcześniej tylko nie chciała tego widzieć ani słyszeć. Tak samo, jak oni nie chcieli rozumieć jej ani widzieć  jej sukcesów. Obrazki – tak nazywali to, co robi. 

Obcy  mówili  – sztuka, twórczość, nazywali ją artystką. Rodzina mówiła – ta, co maluje obrazki. Tej to się udało, namaluje byle jaki obrazek i dostanie za niego tyle, co drugi nie zarobi za miesiąc! Udało się jej, ma szczęście.

 Usiłowała opowiadać o tym szczęściu ale nie chcieli jej słuchać śmiejąc się z fanaberii artystki, której się przewraca w głowie skoro procesuje się o plagiat. Co jej to przeszkadza, że ktoś usiłuje zarobić na jej pracy. A co to za praca, to malowanie obrazków. Lenie i nieroby mówią, że to jest praca, gdyby tak sprzątała u obcych tak, jak inne, to mogłaby mówić, że pracuje.

To wyśmiewanie, to lekceważenie przez swoich bolało ją bardziej, niż ostre słowa znanego krytyka.

Rok po roku odpychali ją coraz bardziej.

Wreszcie usłyszała -  nie przyjeżdżaj bo przez ciebie są tylko kłopoty. Jakie?  Za tobą przyjeżdża telewizja i znów się będą czepiać ludzi. O co? O wszystko, o psy na łańcuchach, o szambo w rowie, o śmieci w lesie, a pokazywać będą tylko tych pijaków koło sklepu, wstyd nam robisz i tyle.