pani magister - basen!

Od ósmej usiłuję opublikować ten post na onecie i poddaję się, to nie na moje nerwy.

Myślałam, że protestują bo mają złe warunki – za dużo obowiązków, są przemęczone a ich praca jest nisko opłacana. Nawet niedawno oglądałam jakąś migawkę, w której pokazano rodzaj hulajnogi dla personelu – co za absurdalny pomysł – zamiast zatrudnić tyle osób, aby nie musiały biegać z jednego końca budynku na drugi, funduje się im hulajnogę. Mam nadzieję, że żadna pielęgniarka nie wyraziła na to zgody. Już widzę, jak lawirują wśród starszych ludzi spacerujących po korytarzu z balkonikami. Co za bzdury ktoś wymyśla, a telewizja to pokazuje!
Protest przebiega pod hasłem:

„Tylko mój brat mówi do mnie siostro”.

Zwrot „siostro” był zwrotem grzecznościowym,  niektórzy mówią do farmaceuty „pani magister”, do prawnika „panie mecenasie” a do nauczyciela w średniej szkole „panie profesorze”.

Uważam, że jest rażący, kiedy używają go media, sama wolałabym napisać „pielęgniarki protestują” bo jasno określa to grupę zawodową a siostry są różne, ja mam pięć sióstr i żadna pielęgniarką nie jest.

Mój teść jest starym człowiekiem i kiedy trafił do szpitala, sam bardzo cierpiąc, był pełen współczucia i podziwu dla pielęgniarek. Jakie te siostry troskliwe, czujne, jak one się męczą z tymi starymi ludźmi, ile to trzeba mieć sił, cierpliwości – mówił. Czy ten człowiek, zwracając się do pielęgniarki „siostro” obniżał rangę zawodu? Na pewno nie, w jego przypadku jest to oznaka zaufania, ukłon w stronę troskliwości. Inna sprawa, że żadna pielęgniarka w tym szpitalu  nie zwracała się do pacjenta „dziadku” czy „babciu” ale też nie obrażała się o „siostrę”.

Na położnictwie wchodzi pielęgniarka (tu znów protest, bo jest różnica między pielęgniarką a położną i należałoby tytułować inaczej) i woła – niunie, czas na badanie! Ja się pytam – jakie niunie? Albo do młodych położnic – mamusie.

Jednak na tych oddziałach panuje trochę inna atmosfera niż wśród ludzi starych, cierpiących, pełnych lęku. Tam powszechny jest zwrot „babciu”, „dziadku”, choć to przecież nie wnuczki pełnią rolę opiekunek. Młode kobiety, które rzucają się na forach pełne nienawiści, zarzekające się, że nigdy przenigdy im przez gardło nie przejdzie słowo „mamo” skierowane do matki męża, łatwo nazywają każdą starszą kobietę babcią, starszego mężczyznę dziadkiem, i nie zastanowią się, że może ten pan jest cenionym artystą a ta pani wykłada  na UJ. W szpitalnej piżamie wszyscy jesteśmy dziadami, zdanymi na łaskę i niełaskę, i nie należy nam się już ani odrobina godności.

Nigdy nie zwracałam się do pielęgniarek inaczej niż „proszę pani”. Zawód jak każdy inny, sama cierpiąc, nie zastanawiam się nad zwrotami grzecznościowymi, nad stopniami zawodowymi, nie ma to dla mnie znaczenia. Oczekuję kompetencji i fachowej opieki, liczę na pomoc medyczną, nie oczekuję w szpitalu sióstr miłosierdzia pracujących za darmo, ale uważam, że nikomu czepek z głowy nie spadnie, gdy starszy pan zwróci się do pielęgniarki głosem pełnym zaufania – „siostro, proszę mi poprawić poduszkę”.