Blondyna się martwi

Z radością widzę, że czytelnicy polubili Iwonkę czyli Blondynę, choć już teraz po metamorfozie nie będziemy jej nazywać Blondyną bo ani stan umysłu ani kolor włosów nie pasują do obecnej postaci.

Nie wszyscy wierzą w taką nagłą przemianę bo jeszcze mają w uszach odgłos, jaki wydawał blaszany przystanek, gdzie spotykała się na ukradkowych randkach z  Waldemarem ale kto się nie kochał w plenerze albo w innych okolicznościach przyrody to niech w nią rzuci kamieniem pierwszy albo lepiej niech nie szuka kamieni tylko namiętnego kochanka i się umówi na przystanku.

A potem już zawsze będzie jak w piosence

Kiedy czekasz na przystanku

Nie myśl sobie o kochanku

Bo kochanek cię zawiedzie

A autobus ci odjedzie.

Będę czekać dniem i nocą

Ale sama już naprawdę nie wiem po co..

Nie ma takiej piosenki, ale mogłaby być.

Widzicie jaka to trauma jak się dojeżdża autobusami. Gdybym miała samochód to bym pisała o przystojnych autostopowiczach i przygodach w warsztatach samochodowych. Do salonów samochodowych moja wyobraźnia nie sięga, w komisie raz byłam i zniszczyłam sobie obcasy bo placyk był wysypany kamieniami a najgorsze gruchoty stały na końcu placyku. A my zawsze kupujemy najgorszego gruchota. Potem ani auta ani butów. No co, powiedziałam, że jak kupi tego rzęcha to nie wsiądę, i dlatego jeżdżę autobusami.

Ale miało być o Iwonce. Iwonka zaprzyjaźniła się w pracy z panią Basią i sobie wszystko opowiadają. Zrozumcie, przyjechała w całkiem obce miejsce, ma tylko Waldemara a każdy człowiek powinien dla zdrowia psychicznego, choćby po to, żeby mieć na kogo kląć,  mieć jakieś grono znajomych i całe szczęście, że Iwona trafiła na panią Basię, kucharkę z pracy.

Tego dnia lepiły milion ruskich pierogów a przy pierogach można opowiadać  historię życia pod warunkiem, że ktoś zechce słuchać, bo opowiadać też trzeba umieć.  Iwona tym razem opowiadała o wizycie mamy Waldemara.

- Pani Basiu, ja pani powiem, że mi tej kobiety żal bo ona ma tylko tego Waldka i nic poza tym i żyła jego życiem, marzyła o synowej w białej sukni, o wnuczętach i o rządzeniu nimi wszystkim jeszcze ze sto osiemdziesiąt lat..

- Iwonko, cłowiek telo nie zyje.

- Człowiek nie ale teściowa może żyć, wiem co mówię bo każdy z nią rok trzeba mnożyć razy siedem, tak jak się liczy lata kotom.

- No to godej dali.

- Pani Basiu, ja pani powiem, ja już nie mam dziewiętnastu lat żeby się bać i zastanawiać nad każdym słowem, co ona powie. Mam wprawę i to wielką, dość się opłakałam za pierwszym razem i tak zawsze było źle. Teraz się nie przejmowałam, zwłaszcza, że musiałam z nią spać. My mamy jedno łóżko to jak mieliśmy się ułożyć? Waldek spał na podłodze a my na wersalce. Rano szliśmy do pracy a ona zostawała w domu z kotem a kot młody to głupi, a nawet pani nie będę opowiadać co wyczynia taki kot. Pani Basiu, a tego farszu wystarczy?

- Nie trop się o piyrogi ino godej co dali z tom babom.

- Pani Basiu, nie ma co opowiadać, mama Waldka wyjechała po dwóch dniach bo nie miała co robić, trochę odpoczęła po podróży i tyle. U nas nawet nie ma telewizora to jej seriale przepadły. Ale pani Basiu, na koniec powiedziała mi coś takiego, że mi o mało serce nie pękło, ja już nigdy nie będę spokojna.

 Iwonka rozpłakała się a łzy kapały jej prosto na placek pierogowego ciasta.

- Bo pani Basiu, ja nie jestem taka całkiem głupia i ja to wszystko niby wiedziałam, ale Waldemar przyzwyczaił mnie do tego, że jestem dla niego najważniejsza i mnie kocha tak jak ja jego i nie chce nikogo innego, nawet jak go podrywały te różne lafiryndy sanatoryjne to się oganiał, choć on kocha wszystkie kobiety to nie byłam bardzo zazdrosna.  I jakoś zapomniałam, a teraz to już mi to z głowy nie może wyjść. Bo pani Basiu, on jest tyle młodszy ode mnie  i na pewno chciałby mieć dzieci i młodą, śliczną żonę, na razie mnie kocha, ale co będzie za pięć lat? Rzuci mnie jak się wyrzuca starą miotłę!

I nic już nie będzie z tego rozwałkowanego placka bo całkiem rozmiękł od łez.