siła plotki

Działo to na początku lat 90 ubiegłego wieku. Jak to strasznie brzmi, od razu się poczułam jak stuletnia babina, ale musiałam zaznaczyć czas wydarzenia bo to dość istotne. 

Pracowałam wówczas w mleczarni na produkcji, a jak się stoi przez osiem godzin przy taśmie i wkłada butelki z mlekiem do pojemników to albo się śpiewa, albo beczy albo plotkuje. Śpiewać nie umiem ale lubię, beczałam często ale nie cały czas bo człowieka przy takiej pracy bolą plecy, ręce i nogi a do tego krew się leje z pociętych szkłem palców, więc to jest usprawiedliwienie płaczu, prawda? A najczęściej gadałyśmy o byle czym i o wszystkich, bo trudno wśród przeraźliwego jazgotu butelek prowadzić poważną rozmowę, zresztą z kim, jakbyśmy były mądre i uczone to byśmy pracowały w biurze, o!

Po drodze z pracy przechodziłam koło willi, w której miał gabinet dentysta,  tam chodziłam leczyć zęby Ukaszowi za komunijne pieniądze, tak, przyznaję się, minęło dwadzieścia lat to przecież mnie nikt za to nie zabije, za pieniądze zebrane na komunii poszłam do prywatnego gabinetu i kazałam dzieciakowi polakować zęby i generalnie zrobić wszystko co trzeba. Bo w państwowej przychodni jeszcze nie robili takich rzeczy, do tego nie znieczulali a dentystka poproszona o znieczulenie kazała dać dziecku tabletkę pyralginy i go uciszyć, bo ona tu jeszcze musi przyjmować trzy godziny i od tego wrzasku ogłuchnie.
(Ale musiałam wtedy przeżywać  wydanie tych pieniędzy skoro jeszcze dziś się tak strasznie tłumaczę!) 

Wracam pewnego dnia z mleczarni i chcąc zapisać Ukasza na przegląd, bo już miał elegancko wszystko porobione z pół roku ale pilnować trzeba, weszłam prosto z ulicy tak jak zwykle, nie patrząc, gdzie idę. Dzwonię do drzwi, otwiera jakiś dziwny facet i pyta, do kogo się dobijam. No to mówię, że do dentysty. Okazało się wówczas, że dentysta już się wyniósł. Poprosiłam więc o namiary na niego ale niestety, pan ów namiarów nie znał.

No to się pożegnałam grzecznie i poszłam, chodnikiem wzdłuż siatki i na uliczkę, drogę znałam przecież doskonale bo byłam tam z Ukaszem z 10 razy.

Na trzeci dzień moja koleżanka od taśmy zapytała mnie wprost – a coś ty robiła w tym domu na śpicu? (Na śpicu czyli na rogu). Butelki się tłukły, byłam zła bo znów mi obcięli premię, w gumowcach chlupało mleko i uświadomiłam sobie, że znów będę musiała szukać dziecku dentysty. Warknęłam więc tylko – robotę zmieniam, mam dość tej orki, nie wytrzymam tu dłużej. O tym, co robiłam „na śpicu” nie powiedziałam.

Mało tego, po pracy, już w szatni, inna koleżanka opowiadała o swoim mężu pijaku i zapytała mnie – a twój chłop lubi wypić? Lubi – odparłam – ja też lubię! I poleciałam na przystanek.

Przez najbliższy tydzień krążyła po mleczarni plotka, że mam męża pijaka i się zwalniam  bo mnie wysłał do pracy do agencji towarzyskiej. 

Bowiem w willi „na śpicu” w miejsce gabinetu stomatologicznego otwarto agencję towarzyską, tabliczkę „dentysta” zdjęli ale tabliczki „burdel” nie zawiesili, skandal!