przepowiednie się spełniają

Nikt się nie dał nabrać, nikt! Czyli znacie rachmistrza dobrze i wiecie, że kto jak kto, ale Waldemar  nie śpiewał dla swej ukochanej "Nothing's gonna change my love for you". Niestety, przykro mi. Nie, żeby nie śpiewał. Śpiewał ale coś innego a nawet tańczył, naśladując oryginalny układ choreograficzny. Tańczył wokół stołu jednocześnie się rozbierając  a Iwona stała  nie wiedząc co robić, bo z kuchni dochodziło złowieszcze strzelanie, kot siedział na najwyższej półce drąc się bo koty strzelania się boją a Waldemar tańczył, coraz bardziej roznamiętniony.

Możecie wyłączyć głośniki, ale zwróćcie koniecznie uwagę na taniec, bo tak będzie łatwiej sobie wyobrazić to, co się działo później.

Z garnka na kuchni strzeliło ostatni raz ziemniaczaną breją, która spadając, trafiła do patelni z olejem rzepakowym. Olej zapłonął w momencie, gdy Waldemar ściągnął z siebie spodnie i rzucił je scenicznym gestem prosto w ręce Iwony. Przytomna kobieta złapała je i rzuciła się na płonącą patelnię, dusząc ogień. W ten sposób ugasiła pożar, ale  należało jeszcze ostudzić  napalonego Waldemara bo wycie czujnika dymu sprowadziło pod dom strażacki wóz. Kiedy wreszcie udało się im pozbyć dymu i smrodu, w mieszkaniu było lodowato. Wskoczyli więc pod kołdrę, by się ogrzać i tak się grzali i grzali, aż wreszcie zgłodnieli. Waldemar pocieszał swoją ukochaną mówiąc, że nie ma czego żałować, bo zapomniał posolić ziemniaki więc i tak by im nie smakowały.  Wszystkie cztery kotlety wylądowały wraz z patelnią i spodniami na śmietniku.

Jak cztery? Były trzy! Ten czwarty to był telefon, który wypadł z kieszeni dżinsów w czasie akcji gaśniczej. Wypadł prosto do oleju rzepakowego i nawet nie zadzwonił ostatni raz tylko się od razu usmażył.

Wreszcie postanowili zrobić to, co wszyscy normalni ludzie robią, kiedy są głodni. Zadzwonili po pizzę i kiedy czekali, Waldemar raz jeszcze odtańczył swój taniec. Możecie sobie włączyć jeszcze raz ale nie musicie. Tym razem nie rozbierał się bo już był rozebrany, a kiedy ktoś zapukał do drzwi, Iwona zawinęła się w szlafrok, wzięła torebkę i poszła otworzyć. Torebkę wzięła bo tam miała pieniądze, nie dlatego, że się bała, że ktoś  będzie grzebał i grał w węża na telefonie.

Nareszcie! 
Nie, to nie były słowa Blondyny na widok chłopaka z pizzą. 

Przed drzwiami stał mąż Iwony, który tym właśnie okrzykiem ją przywitał. 

Kiedyś, dawno temu, Waldemar położył się na torach tramwajowych w celach samobójczych i uratował go mąż Blondyny, wypowiadając prorocze słowa: Trzeba twardym być, życie jest jak tęcza, raz czarne, raz białe, jeszcze kiedyś i dla ciebie zawyje strażacka syrena w ogniu miłości.