dlaczego Iwonka jest z Waldemarem

Kiedy Iwonka opuszczała męża swego niedobrego, było lato. Zabrała z domu tylko jedną walizkę bo przecież nie widziała, co będzie dalej. Po resztę swoich rzeczy zamierzała wrócić, kiedy się już urządzi.

Nie wiedziała, że jeszcze w tym samym dniu w mieszkaniu zostaną wymienione zamki i nigdy już nie odzyska nawet zimowych butów, o innych osobistych przedmiotach nie ma nawet co wspominać, o wspólnym dorobku też nie, wszak teściowa wykrzyczała do niej, że przyszła z gołą dupą i nic tu nie ma, fikusa sobie może zabrać i to bez doniczki, tyle jej majątku. 

Na szczęście szybko znalazła pracę a odzież kupowała sobie w sklepach z tanimi ciuchami, gorzej było z butami, bo używanych butów Iwonka się brzydziła. No i torebki też by się jej przydały,  wyjechała z jedną torebką i ta jedna  służyła jej już pół roku. 

W połowie lutego, a luty był nieludzko mroźny, mąż Iwonki  ubrany niczym zdobywca Babiej Góry  stanął w drzwiach i zawołał – nareszcie!

Miał z sobą pokaźnych rozmiarów torbę w charakterystyczne pasy, rzucił ją w głąb mieszkania i bez ceregieli wszedł do środka. Waldemar był w tej chwili bez spodni bo mu spodnie spłonęły a Iwonka miała na sobie jedynie szlafrok a w rękach trzymała torebkę i stała tak z niezbyt mądrą miną, nie wierząc własnym pięknym oczom.

Możesz mnie przeprosić i zabieram cię do domu, wybaczam ci – oznajmił mąż Blondyny. Strasznie wyglądasz, chora jesteś? Chuda, blada, rozczochrana, co to, na farbę go nawet nie stać?

Rzeczywiście Iwonka nie była już blondyną, nie farbowała włosów, które odrosły i były jak miedziane nowe rurki, czyli po prostu rude. A całe życie farbowała bo przecież rude to fałszywe, rude kłaki to mają tylko kurwy, no to farbowała na blond. Stała więc blada z przerażenia, włosy miała naprawdę potargane bo wiadomo co robili przed chwilą, a to, że schudła, to prawda, nic tak nie wyszczupla jak miłość.

 Wreszcie nabrała powietrza raz i drugi i spytała – co chcesz?

- Wracaj do domu, mówię wyraźnie, bo jak nie to inaczej pogadamy! Jak ci nie wstyd żyć z takim nieudacznikiem, śmieją się z was ludzie, co on ci może dać, sama zobacz jak mieszkasz!

Waldemar wreszcie znalazł jakieś spodnie i stanął w drzwiach, trzymając w ręku kociubę.

Waldek, idź do pokoju, ja to załatwię – powiedziała spokojnie Iwonka.

Mężu mój niedobry, nie wrócę z tobą i nie chcę cię widzieć na swoje piękne oczy już nigdy. Zamknij się, ja teraz mówię. Kochałam cię i świata poza tobą nie widziałam, ale zniszczyłeś moją miłość i zniszczyłeś we mnie kobietę. Bo nie mówiłeś mi nigdy, że jestem dla ciebie ważna i nie liczyłeś się z moimi potrzebami. Zamknij się, ja teraz mówię. Pytasz się, co mi daje Waldek, to ci powiem. Nie pyta mnie, czy go kocham, tylko codziennie rano sam mi to mówi. Mówi mi też, że jestem najpiękniejszą kobietą na świecie i klęczał dla mnie prawie pół roku. Zamknij się, ja teraz mówię. Klęczał układając kostkę, rzucił palenie, kupił mi buty na zimę, choć sam bardziej potrzebował butów. Kiedy siada przy stole, pyta, czy ja już  jadłam, choćby była tylko jedna porcja zostawiona z obiadu dla niego. Wie, że kawy nie słodzę a herbatę piję z cytryną ze skórką. Zamknij się, ja mówię. I jeszcze coś, nigdy nie udaje wzwodu!

Iwonka zamilkła, analizując ostatnie zdanie, bo chyba nie o to jej chodziło, a tymczasem Waldemar wskazał kociubą drzwi i powiedział

– wyjdź, bierz  torbę i wyjdź, i się tu więcej nie pokazuj! Jest tam gdzieś na świecie kobieta, która marzy, aby być służącą, idź i szukaj, nic tu po tobie.

Wyszedł, klnąc na czym świat stoi a torbę zostawił, rzucając na odchodne – masz w niej swoje zimowe rzeczy.

- Dziękuję – Iwonka naprawdę się ucieszyła tym ludzkim gestem.

W torbie znalazła  pojedyncze buty, torebkę z obciętymi paskami i zimową kurtkę oblaną wybielaczem.

I nawet nikt nie zauważył, że nie dowieźli pizzy.