głos z widowni

Od czasu do czasu biorę udział w nagraniach  pewnego  telewizyjnego programu, dla pieniędzy oczywiście, płacą mało ale zawsze to robota w cieple i na siedząco to nie ma co się wykrzywiać tylko brać jak wołają. Nie mogę zdradzać szczegółów bo podpisałam lojalkę, ale nie aż taką, by Wam nic nie opowiedzieć.

Ludzie opowiadają o sobie straszne rzeczy a widownia komentuje. Te komentarze powinny być dość wyważone bo bulwersować ma zaproszony gość a nie widz, widz ma szukać raczej usprawiedliwienia i ma być głosem społeczeństwa, nie może gościa urazić swoją wypowiedzią, bo przecież trzeba brać pod uwagę różne czynniki powodujące omawiane zachowania. Czyli społeczeństwo nie może nazwać rzeczy po imieniu, potępić karygodnych zaniedbań, nie może powiedzieć – to jest podłe, głupie, tak się nie robi. Może za to na przykład wyjąkać – och, pewnie miałaś trudną sytuację w domu i dlatego nadużyłaś alkoholu, to nie twoja wina.

To, że panna leżała zarzygana na przystanku jest powodem do dumy, może o tym publicznie opowiadać, zostać gwiazdą wieczoru i jeszcze za to dostanie pieniądze. Jak ja powiem, że to było obrzydliwe i głupie to mi zabiorą mikrofon a wypowiedź wytną. Bo może mama kazała jej zmywać naczynia albo sprzątnąć pokój, a więc się nad nią znęcała! A ja jej nie rozumiem, och.

Co jest z tą poprawnością? Co z ponoszeniem odpowiedzialności za swoje zachowanie? Od jakiegoś czasu bezustannie słyszę usprawiedliwienia – winne jest wszystko wokół – środowisko, rodzina, szkoła, praca, wreszcie telewizja a nawet jedzenie i pogoda, tylko nie człowiek, który się właśnie usiłuje wywinąć od odpowiedzialności i konsekwencji.

Głaskać te biedactwa po główce, usprawiedliwiać, nie mówić wprost, co jest złe, pobłażać i pomagać. Czuję się lepsza? Tak, i mam odwagę to powiedzieć. Tak samo, jak mam odwagę powiedzieć jeśli trzeba – wybacz, przepraszam, to było nieodpowiedzialne, przykro mi, zawaliłam, to moja wina.

Zawaliłam, nie zgodziłam się na te poprawne wypowiedzi i dlatego nie zobaczycie mnie w kolejnych odcinkach.