z cyklu - gry rodzinne

Nie wiem, jak nasza mama to wytrzymała i nas nie prała każdego dnia rano, ale z całą odpowiedzialnością tu napiszę – dała kobieta radę!

Wyobraźcie sobie sześcioro dzieci, w tym czworo trzeba wysłać rano do szkoły a dwoje zostaje w domu ale do szkoły by chciały iść i nie przyjmują do wiadomości, że są małe tylko pakują co popadnie do jakiejkolwiek torby i gotowe, idą z tymi starszymi i koniec.

Budził nas trzask rozpalającego się w kuchni ognia, drewno strzelało pod blachą, jeszcze trochę spałyśmy a potem w pokoju robiło się ciepło. 

- Dziecka, wstawać do szkoły! – Mama nie certoliła się w delikatne budzenie każdej z osobna, trzeba było wstawać, myć się i ubierać. Czasem na śniadanie jadłyśmy chleb zalany ciepłym mlekiem, czasem placki pieczone na blasze albo chleb obsmażany na tłuszczu. Zimą były też kromki ze smalcem stopionym wraz z kiełbasą. Każda jadła co było bez grymaszenia, tłuste nietłuste, i tak byłyśmy wszystkie jak te szczapy.

Do szkoły chodziłyśmy w mundurkach klasowych albo harcerskich. Każda klasa miała inny rodzaj mundurka, matki kupowały materiał w hurtowych ilościach i potem  szyły według własnego widzimisię, która nie umiała szyć to niosła materiał do ciotki. Lubiłam chodzić w harcerskim mundurku, choć prało się go fatalnie a jeszcze gorzej prasowało. Uważałam, by się nie pobrudzić ale zdarzało mi się rąbnąć przygotowany czysty mundurek siostrze. Bo my sobie same prasowałyśmy, siostra umiała i lubiła to robić a ja nie.

To wymagało sprytu i było ryzykowne, trzeba było mieć wszystko przygotowane, wejść do pokoju, założyć mundurek, wyjść do kuchni, torba na ramię, „zostańcie z Bogiem” i biegiem na dół. A w domu siostra w ryk, wiadomo. Matka w tego rodzaju spory się nie wtrącała, załatwiałyśmy to między sobą.

Wcale nie maszerowałyśmy do szkoły grzecznie razem w grupce bo przecież chodziłyśmy do innych klas i miałyśmy przyjaciół wśród rówieśników. Po siostrę przychodziła koleżanka, mieszkająca wysoko na górze w lesie i one za nic w świecie by ze mną nie szły bo miały swoje tajemnice. Ja za to musiałam chodzić po kolegę, które sam bał się przechodzić przez strumyk, nadrabiałam więc drogi i tak go prowadzałam rok czy dwa aż raz wpadłam na szatański pomysł, całą drogę straszyłam go opowieściami o duchach a potem zostawiłam go samego, uciekłam w głąb lasu, schowałam się za drzewo i huczałam. Ale beczał! Nie ma się co dziwić, był o cały miesiąc młodszy ode mnie i był jedynakiem, czyli przy mnie po prostu dzidziuś! Potem wystraszyłam go jeszcze raz, kiedy biliśmy się w szkole, ale to było dużo później, może w piątej albo szóstej klasie. Przywalił mi w głowę taką grubą książką, naprawdę bolało, aż mi się zrobiło ciemno w oczach, grzmotnęłam między ławkami jak długa twarzą w dół i udałam martwą. Udawałam dość skutecznie bo kolega uciekł ze szkoły myśląc, że zabił mnie naprawdę i resztę lekcji przesiedział w lesie. Wylazł  z lasu dopiero, gdy zobaczył, że idę po zajęciach do domu całkowicie żywa.

Ale odjechałam od tematu, a miało być o porannym zamieszaniu. To było tak – te dwie najmniejsze koniecznie chciały iść z nami, do tego stopnia, że ofiarowały się nawet nieść nam torbę, na szczęście matka krzyknęła na nie – wracać do łóżek w tej chwili – i wracały z bekiem (i często z moim zeszytem i paroma kredkami, które w zamieszaniu udało się im wyciągnąć z torby). W szkole otwierałam oczy szeroko ze zdumienia bo jak to, przecież odrobiłam lekcje i na pewno ten zeszyt włożyłam do torby, na pewno! A po powrocie do domu w zeszycie do fizyki czyjeś niewidzialne łapki narysowały kwiatuszki, misie i domki, ślicznie!

Ostatni akapit. Najczulej żegnała nas babcia. Przytulała każdą do siebie, głaskała po głowie i mówiła – idź z Bogiem, niech ci Matuchna dopomoże w nauce!  
Nie chcę Was martwić, ale dopiero opisałam drogę "tam".
"Z powrotem" będzie jeszcze dłuższe.