wspomnienia

Dziś napiszę o dziadku Fabianie.

Kiedy żenił się z naszą babcią, był kawalerem a babcia była wdową i miała dwóch synów rodzonych i jednego przygarniętego w wojnę. Musiał być zakochany, na pewno był, babcia była piękną kobietą, choć w tamtych czasach kawaler młodszy o sześć lat żeniący się z wdową nie miał lekko. Była nie tylko piękna, była niezwykle pracowita i mądra. Dziadek nigdy nie miał swoich dzieci a mój tata i jego brat mówili do niego „ojciec” bo ich ojciec nie żył. Nie wiem, jakim był dla nich ojcem bo nie zwracałam na to uwagi. Nie miał lekko, kiedy nasz tata przyjeżdżał do domu raz w tygodniu, dziadek będąc jedynym mężczyzną  musiał oganiać się od nas od rana do nocy.

Nosił kapelusze, dbał o zwierzęta, mówił „kot też człowiek” i nie klął, tylko jak się zezłościł to mówił „kurda”, choć bywał nerwowy, nie przypominam sobie, aby kogoś uderzył. Czasem nam wygrażał końskim batem a mama chyba się bardziej bała niż my, bo od razu krzyczała – tylko spróbujcie którą uderzyć! Bo takim batem to by chyba przeciął dziecko! – Tłumaczyła zaraz zawstydzona. Do babci i dziadka mama zwracała się w liczbie mnogiej.

 Grał z nami w długie, zimowe wieczory w karty. W kieszeniach nosił landrynki oblepione szarym papierem.  Czasem kazał którejś z nas lecieć do sklepu po żyletkę i paczkę sportów, „a jak co zostanie to se kup cukierów”.

Konie wracały mu do domu same. Czasem dziadek zostawiał konia przy knajpie i wstępował na piwo, wystarczyło, że któryś z kolegów odwiązał lejce, klepnął konia w zad i koń szedł sam do domu. Ze stratą dla dziadka, bo jak dziadek się zalał to miał trudności z dotarciem na piechotę, a jak się wtoczył na furmankę to go koń przywiózł. Będąc już starym człowiekiem zobaczył  ciężko schorowane po weselu po pierwszej w życiu wódce dwie najmłodsze z nas  i skwitował kpiąco – ej dziewczęta dziewczęta, trzeba wiedzieć ile wypić albo trzeba konia mieć!

Kiedy dorastałyśmy, pożyczał nam pieniądze. Raz wyszła afera z kożuchem, bo jedna z nas mając  szczególną umiejętność wzbudzania współczucia poszła  po prośbie ( łzy na zawołanie, marznę na przystanku w tej starej kurtce bo jest przetarta i cienka) poczłapał więc dziadek do szafy tam, gdzie trzymał oszczędności, dziewczę już zacierało z radości ręce a dziadek wytargał z izby kożuch, męski, ogromny, i dał dziewczynie ze słowami – pożyczam ci, tylko nie zniszcz!

Biłam się o niego z kuzynem bo nie mogłam zrozumieć, dlaczego kuzyn mówi, że mój dziadek jest jego a przecież kuzyn miał w domu i swojego tatę, i wujka, i brata  to czego chciał naszego dziadka?! 

W okolicy, gdzie mieszkaliśmy, dzieci nazywane były od imienia lub nazwiska ojca, na przykład od Sikorzoka, od Fredka, Danielonki czyli córki Daniela. Na nas mówiono – dziewczęta od Fabiana.