dziś też..i cały rok

Wszystkim nie dogodzę i moje poczucie humoru nie musi wszystkich bawić. Czasem  popełniam gafę i nawet nie brnę w tłumaczenia bo to się nigdy dobrze nie kończy. Ostatnio  się tłumaczyłam czytelnikowi, któremu nie wysłałam potwierdzenia, że chyba przeoczyłam bo dostaję czasem 200 wiadomości  i mi odpisał wprost – wątpię, by tego było aż tak dużo. Dopiero coś mnie tknęło i zalogowałam się na pocztę a tam to, o co chodziło, było w spamie. No i staraj się tu kobieto nie motać.

Na blogu Zgagi, która opisywała perypetie z kolędującym księdzem i szczekającym psem napisałam komentarz – pies wyczuł zło! Nieszczęściem notka Zgagi trafiła na jedynkę i mi się oberwało, ale i tak mniej niż Zgadze, którą chcieli czytelnicy spalić na stosie albo przynajmniej zamknąć do psychiatryka.

Wielokrotnie obiecywałam (nie dotrzymując obietnicy, o zgrozo!) oddać Onetowi pieniądze, oddać pieniądze czytelnikom, uwiązać sobie komputer do szyi i skoczyć do Wisły. Chyba przestanę być wiarygodna bo obiecywałam również nie brać udziału w konkursie na blog roku a się zgłosiłam cynicznie uzasadniając zgłoszenie sypiącym się laptopem, no, na czym będę pisać jak ten ledwo zipie, trudno, muszę mieć nowy a z pisania ledwo wystarcza na żarcie dla kotów, a jak wyzdychają z głodu to będę zmyślać a na blogach musi być sama prawda, zmyślać nie wolno,  i koło się zamyka. Za uczciwą robotę się przecież nie wezmę, łatwo komu mówić.

Wczoraj mnie czytelnik prosił, bym przestała pisać. Nie przestanę, przymus taki czuję. Przestałam palić, przestałam podrywać listonosza, nawet  prawie udało mi się przestać pisać o kotach w każdym kawałku. No właśnie, spędziłam noc sylwestrową pod łóżkiem bo Kiciulek się bał petard i tam wlazł płacząc jak dziecko  a ja za nim, i co go uspokoiłam i wydobyłam na górę to on wbijał pazury we mnie i z powrotem pod łóżko, wreszcie te najgorsze piętnaście minut oglądałam łóżko od spodu a kot się nie trząsł ze strachu. Błysku błysku świstu świstu tysiąc złotych poszło w pizdu, tyle kosztuje taki sobie pokaz fajerwerków. 

Na zakończenie roku zabrałam mężowi ketanol mówiąc, że to kara za wszystkie małżeńskie przewinienia, od północy może sobie na nowo grabić. Jest jedenasta pierwszy stycznia i limit robienia sobie na złość mamy wyczerpany, będzie więc kolejny rok szczęścia rodzinnego, ha!

Czego i Wam z całego serca życzę.