spacerem przez wieś

Czasem narzekam na dojazdy do miasta i na to, że mam wszędzie daleko, na szczęście przed zamienieniem domu na miejskie mieszkanie skutecznie studzi mnie krótka wizyta u znajomych mieszkających w bloku. Zwłaszcza w tych starszych blokach, gdzie pokoje są maleńkie jak szuflady, w toalecie siedzi się z kolanami pod brodą a w kuchni nie ma stołu. Jak to nie ma w kuchni stołu?! No właśnie, i dlatego zostaję w domu na wsi. Na takie drobiazgi jak okno w łazience, garaż czy huśtawka w ogrodzie nawet nie zwracałam uwagi, po prostu są i już. Kwestia przyzwyczajenia.

Moja wieś podzielona jest na kilka stref. W najstarszej, środkowej części, mieszkają rdzenni mieszkańcy i tu jest najwięcej starszych domów.  Wszystkie posesje są dopieszczone, zadbane i widać wielopokoleniowe starania – choćby dorodne krzewy, które, aby osiągnąć tak imponujący wygląd, muszą rosnąć kilkadziesiąt lat. Wygląd tych posesji jest dynamiczny – a to ktoś pomaluje elewację, albo zmieni dach czy zafunduje sobie nowe ogrodzenie, a to dzieci dorosły więc trzeba dobudować piętro lub całkiem nowy budynek z tyłu działki. Bo te domy zazwyczaj otoczone są dużymi działkami, na posesji są budynki gospodarcze a za domem sad i warzywniak.

Od strony miasta powstały nowoczesne osiedla. Domek przy domku, przez środek uliczka, od frontu mikroskopijny trawniczek. Wszystkie takie same, otoczone wysokim ogrodzeniem, odcięte od świata zewnętrznego bramą zaopatrzoną w domofon. Na uliczkach bawią się dzieci, na schodkach siedzą dorośli, pod murem przebiega droga prowadząca w pola, gdzie chodziliśmy z psami na spacery. Dalej tylko chaszcze. Asfalt urywa się przy granicy osiedla. Pierwsze wrażenie – luksusowe więzienie bez szans na integrację, tam  nie wejdzie dziadek roznoszący miotły (po co im zresztą miotły) tam nie kupią sobie jabłek od tego chłopaka, który jeździ po wsi starym żukiem i krzyczy „jabłka, jabłka spod Nowego Sącza” a dzieci nie pobiegną same do sklepu po loda na patyku bo ta brama, bo ten domofon. Przygnębiające wrażenie, że oni się nas boją i dlatego się tak zamykają.
Prawie jak w bloku, tylko bardziej luksusowo.

Od strony Ojcowskiego Parku Narodowego powstały rezydencje. I tam od razu widać, kto ma pieniądze. Domy, a raczej dworki z widokiem na skały i las, zaprojektowane z rozmachem, piękne, wkomponowane w krajobraz, otoczone terenem zbliżonym do naturalnego. Nikogo nie dziwią rosnące na posesji brzozy czy dorodny dąb na środku  a pod nim stół i fotele. Pewnie architekt  projektował dom tak, aby tego dębu nie wycinać, od niego się zaczęło planowanie.

 Różnorodność mojej wsi dopełniają gospodarstwa, choćby takie, jak moich sąsiadów, są krowy, konie, prosięta, po podwórku łażą kury i kaczki a sąsiadka sprzedaje ludziom mleko i jajka. 
Strażacy mają remizę i swoje zebrania, na które zwołują się syreną, a w odpowiednim czasie od domu do domu chodzą pucheroki. Taka ta wieś.