zewsząd

Czytelniczka Madziara uświadomiła mi, z ilu miejsc tu przychodzicie. Niby wiedziałam, bo po to jest geostat, ale jak go rozwinęłam i zobaczyłam 65 krajów, to jednak poczułam tremę.  To wielka odpowiedzialność, i wiele razy czuję się  onieśmielona a innym razem mam ochotę zapytać – a cóż Ty człowieku robisz w tak egzotycznym miejscu, jak Ci tam jest, czy tęsknisz i czy jesteś już tam na stałe czy może tylko na chwilę? Czasem nawet pytam, z ciekawości, innym razem z troski, tak zwyczajnie po ludzku, bo jak tyle razy widzę tu ten sam nick to przecież w pewnym sensie jest to ktoś znajomy. I jak się nie martwić gdy tam gdzieś mają zawieruchę albo inny kłopot.

Jestem dumna, bo udało mi się dzięki blogowi trafić w takie miejsca, o których nie miałam pojęcia. Czasem się śmieję, że imiona moich kotów znane są na całym świecie. Jakie to szczęście, że nie wypisywałam cudów o sobie, przecież bym sobie zamknęła drogę do poznania tylu ludzi. A tak to zostałam zaproszona na konferencję blogerów do Gdańska, może pojadę, jeszcze nie wiem. Gdyby ktoś z Krakowa się wybierał to byłoby mi raźniej.

Dziś się pokłóciłam z urzędniczką na poczcie, nawet się nie pokłóciłam tylko powiedziałam, że mi szalenie przykro widzieć człowieka, który nie szanuje drugiego i nie liczy się z jego czasem i potrzebami zasłaniając się przepisami.

 Zrozumiałam rownież, jak łatwo popaść w małostkowość bo miałam ochotę obsmarować tę dziewczynę na blogu. Jak niewiele trzeba, by człowiek się zapomniał i zniżył do takiego samego poziomu. A przecież czyta mnie codziennie tylu ludzi, to zobowiązuje. Dziękuję Wam i bardzo się cieszę, że tu jesteście.