nowy cykl - rolnicy spod Sukiennnic

Rozmawiałam z koleżanką o naszym kursie, na którym uczyłyśmy się rzeczy zupełnie nieprzydatnych, bo ciekawe po co komu w tych czasach umiejętność robienia ręcznie korekty faktury. Wszystko się robi na komputerze i wszystko się samo liczy, wystarczy znać program, który jest zresztą intuicyjny. Koleżanka ma niesłychanie odpowiedzialne podejście do takich rzeczy więc te faktury wypełniała pracowicie a mnie się nie chciało zawracać sobie tym głowy, więc beztrosko od niej ściągałam.

Uświadomiłam sobie, że pierwszy raz w życiu bezmyślnie przepisywałam, ufając, że na pewno będzie dobrze. Było, ale to tylko kurs i wypisywanie faktur nie cuda.

Wspominałam na blogu kilka razy, że chodziłam do szkoły zaocznie będąc już żoną i matką i część nauczycieli była młodsza ode mnie. 

To wyglądało tak, że pół roku nikt niczego się nie uczył i mało kto robił notatki a potem były egzaminy, płacz, jąkanie i zgrzytanie zębami na ustnych a na pisemnych ściąganie ze ściąg albo od kogoś,bo  np z angielskiego czy z matematyki ktoś zadania musiał zrobić. Po egzaminach znów nikt się niczego nie uczył i tak trzy lata aż do końca, niektórzy mieli w indeksie zaległości z pierwszego roku i niestety, odpadli. Z pięćdziesięciu paru osób dotrwało kilkanaście.

Ja się uczyłam bo czułam się strasznie głupia i się wstydziłam tej głupoty. Kto to widział, żeby nie wiedzieć takich prostych rzeczy. Siedziałam więc o piątej rano nad matematyką, nad chemią, z piwnicy powyciągałam jakieś stare podręczniki i ćwiczenia syna i uczyłam się. Nie ze wszystkich przedmiotów, fizyki nie ogarniałam wcale. Jakbym stanęła przy murze, nic, kompletnie nic nie byłam w stanie pojąć.

Na szczęście fizyk był niesłychanie miłym człowiekiem. Na zajęciach nie dyktował za wiele, kazał nam zrobić na tablicy jakieś zadanie czy dwa, cos tam pogadał i tyle. Od początku chłopaki, bo było nas cztery dziewczyny, reszta chłopaki, mówili, że fizyką się nie ma co przejmować bo jeszcze nie było tak, aby ktoś nie zdał, chyba, że nie chodził na zajęcia ani razu, nie miał żadnych notatek i nie oddał żadnej pracy. Nawet jak się nic nie umie to się trzy dostanie. No to się nie uczyłam. Bo się musiałam wryć najpierw w matematykę i angielski.

Egzaminów nadszedł czas i kiedy zdałam matematykę na trzy, byłam zadowolona, bo na tyle umiałam. Jedno zadanie rozwiązałam ja, drugie Agatka, trzeciego żadna nie umiała, ściągi poszły po klasie i już wszyscy mieli tak samo.

Przyszedł czas na fizykę. Egzamin ustny odbywał się w sali, do której wchodziły dwie osoby. Jedna się przygotowywała a druga odpowiadała. Naprawdę nic nie umiałam, ale wszyscy deklarowali dokładnie to samo. Nic się nie uczyli! Wszedł Marek i Jasiek i wyszli po pięciu minutach, miny grobowe i tekst – k…. m….. kto to mówił, że nie trzeba się uczyć? Pały nam dał!

No to pozdawane. Rozryczałam się bo było dwa wyjścia – uciec albo iść i prosić o przełożenie egzaminu. A mogłam się nauczyć choćby na tróję to nie, bo gadali, że nie trzeba. No i tak płakałam, a w tym czasie dziewczyny poszły zdawać bo były odważniejsze i raz kozie śmierć. Wyszły po chwili roześmiane z ocenami w indeksach. Okazało się, że chłopaki nas chcieli nastraszyć, głównie mnie. Weszłam na ten egzamin uryczana i profesor się oczywiście zapytał, co się stało, a ja mu powiedziałam, że to ze strachu. Wziął indeks i wpisał mi piątkę bez pytania, a potem już do końca szkoły wszyscy wytykali mnie palcami, że płakałam przed fizyką.

A pan profesor przechodząc korytarzem zawsze się ze mną witał obejmując ramieniem i pytał, czy się go jeszcze boję czy już nie.

specjalnie dla vivi - jak to zły przykład?!