pechowa roślinka

Kilka lat temu dostałam od siostry roślinę w doniczce taką może z pół metra wysoką. Przywiozłam do domu i postawiłam na parapecie. A miałam wówczas w domu największego kociego łobuza, przekota, sprawcę wielu katastrof, przerywacza snu i innych miłych czynności związanych z łóżkiem, jednym słowem – Menela. Tego burego kota, który rozdziawia pyszczek na pierwszym blogu. On to właśnie za nic miauuuu moje nauki, prośby i groźby, kpił sobie z zakazów i śmiał się w żywe oczy z machania ścierą nad kocim ogonem. Miauuu coś w sobie z lotokota, bo poruszał się najchętniej na wysokości dwóch metrów albo wyżej. I nie obchodziło go, gdzie skoczy, na człowieka to na człowieka, na roślinę to na roślinę, hop i koniec, najwyżej jak nie wycelował tam, gdzie chciał to się peszył, oblizywał łapkę z miną „tak miało być, nie ma się co śmiać”. Tak było z ta rośliną. Menel chciał skoczyć na parapet ale jak pokraka uwalił się na kwiatek, a że bydlę już wówczas ważyło z pięć kilo to kwiatek połamał się na wiele części a jak spadał z parapetu to już nie było co zbierać. Kotu nic się nie stało. Posprzątałam, uszykowałam nową doniczkę i bez przekonania wetknęłam ułamany czubek w ziemię. Przyjął się. Za kilka tygodni już miałam sporą roślinkę ale niestety, Menel znów powtórzył akcję, tym razem łapał na szybie muchę i utrącił kwiatuszek prawie przy samej ziemi.

Obiecałam kotu, że jak jeszcze raz to zrobi, to go zapakuję do wora i utopię w Wiśle w falującej wodzie na co kot odparł – sama się utop! I poszedł rozglądać się, co by tu zepsuć w innym pokoju.

Kwiatek ocalał dzięki temu, że Ukasz wyprowadzając się z domu zabrał go z sobą. Teraz wrócił, bo Ukasz ma malusieńkie mieszkanie i nie ma go gdzie trzymać. Menela nie ma, ale Kiciulek jest żywo zainteresowany skakaniem po gałęziach.