kolejne drzwi

Barbarka przypomniała mi o liczniku na tym blogu i od tamtej pory chodzi za mną myśl o mojej przygodzie z blogami. Będzie dużo i nudno, trudno, mam atak wiadomo czego. Dla czytających pierwszy raz – od czasu do czasu mam atak grafomanii i nie zawsze udaje mi się go stłumić.

Przez kilka ładnych lat pisywałam z ludźmi na czaterii, mieli oni swoje blogi na różnych portalach. Wydawało mi się to trudne i dla mnie w zasadzie nieosiągalne ze względów choćby technicznych, z komputera korzystałam gościnnie, czyli w pokoju syna, więc dostęp mocno ograniczony. Ale nauczyłam się obsługi klawiatury jako tako właśnie pisząc na czacie, bo trzeba było odpisywać szybko i jednocześnie czytać. Onetu nie znałam wcale bo ten czat był na Interii, dopiero trafiłam tam przez  blogi czaterian.  Trochę to śmieszne, ale wówczas Onet miał dość jak na tamte czasy przyjazną edycję. Nawiasem mówiąc upłynęło kilka lat i się w tej edycji nic nie zmienia, tu można wszystko przesuwać i układać jak dziecinne klocki a tam się natychmiast wszystko sypie, strach poprawiać posta bo zniknie.

 Pisaliśmy na czacie o tych blogach a mnie akurat przyszedł spam na pocztę z zachętą do blogowania. Tak sobie pomyślałam – jak oni mogą i dadzą radę to czemu ja nie? Przecież jak sobie nie poradzę to poproszę o pomoc, jak już piszą jakiś czas to mi na pewno pomogą! Kasieńka Miła mi wówczas napisała – życzę Ci miliona wejść, wydania książki i tytułu Blog Roku! Równie realny wydał mi się wówczas lot na księżyc.

Ukasz mi pomógł najwięcej. Nie robiłam przed rodziną i znajomymi tajemnicy, zakładając z góry, że będę pisać o drobnych, codziennych sprawach o których i tak wszyscy wiedzą. Pierwszymi czytelnikami byli oczywiście znajomi z czaterii i niektórzy z nich zostali do dziś, choć niestety – po pewnym czasie moje pisanie na blogu zaczęło ludziom z czatu przeszkadzać. Konkretnie gdzieś tak kiedy licznik pokazał właśnie tak jak tu, ćwierć miliona. Wówczas była to dla mnie kosmiczna liczba wejść i strasznie wszystko przeżywałam, odpisywałam trollom, tłumaczyłam się, płakałam po nocach a jak blog był na jedynce to po prostu siwiałam i miałam za każdym razem ochotę natychmiast blog skasować!

Zaczęły się niesnaski, a to ktoś mi zarzucał plagiat kiedy przekopiowałam z netu jakiś dowcip (teraz wiem, że ta dziewczyna mogła mi zwyczajnie napisać na gg, że na blogach trzeba koniecznie podawać źródło, skoro jej to tak bardzo przeszkadzało a nie robić z tego afery) potem znów ktoś inny się rzucał, że opisuję jego życie. Tyle, że jeśli naprawdę opisuję czyjąś historię, to zawsze mu wysyłam opowiadanie do autoryzacji, kto tak miał to wie o czym piszę. Kiedy licznik pokazał milion, dowiedziałam się, że to nic takiego, bo każdy może umieścić w necie coś na milion odsłon. Teraz bym napisała takiemu cwaniakowi – to zrób to! Wówczas było mi strasznie przykro, bo z ludźmi z czatu spotykałam się na zlotach, pamiętaliśmy o swych imieninach, urodzinach, wiedzieliśmy, jak mają na imię nasze dzieci i co będziemy gotować na kolację. A tu nagle zrobił się kwas, bo dostałam kilka wyróżnień a do tego uderzyła mi do łba woda sodowa i jak ta głupia wyskoczyłam na konkurs Blog Roku i poprosiłam o głosy, a to przecież trzeba wysłać sms! Naczytałam się wówczas, że żebrzę, że mam się wstydzić, że sępię, ech, na samo wspomnienie jest mi przykro. Bo zarzuty, że Onet mnie promuje bo za to płacę to nic nowego.

Przestałam spoglądać na liczniki w okolicach trzech milionów. Jednym z najmilszych doświadczeń był konkurs z orzeszkami. Tylko się śmiałam i nie robiłam po prostu nic wiedząc, że i tak nie wygram bo co niby miałam robić, wiadomo było, kto ma tę firmę promować aż tu nagle okazało się, że mam szansę bo czytelnicy zrobili mi niesamowitą kampanię gdziekolwiek się dało. I dostałam worek orzeszków i porządny telefon, a wsparcie czytelników – bezcenne!

W tym samym czasie brałam udział w kursie, na którym uczyłam się jako tako Worda ale głównie programów związanych z handlem. Wtedy to informatyczka zobaczyła mój blog i powiedziała całkiem serio – nie musisz się tak przejmować edycją, szatą graficzną, nie męcz się z tym, ludzie i tak nie zwracają na to uwagi bo ważna jest treść, od poprawiania są redaktorzy. Wykształcona, poważna, prowadząca zajęcia na uczelni osoba czytała mój blog i śmiała się na głos, nie ze mnie tylko z tego, co napisałam, ha! Dzięki temu pozbyłam się kompleksów i jak mi ktoś się rzucał o edycję czy grafikę to się tylko śmiałam.

Zimą postanowiłam odejść z Onetu. Nie dało się publikować bo cokolwiek napisałam, trolle chciały mnie zabić. Nie żartuję, mam na wszelki wypadek stos wydrukowanych maili z pogróżkami. Żeby rodzina wiedziała mniej więcej co się stało jakby coś się stało. Kolega pisał do portalu, co można w tej sprawie zrobić. Poradzili mi całkowicie zablokować możliwość komentowania i ściągnąć opcję „napisz do mnie”. To nie miało sensu, bo ja nie umiem pisać do szuflady, nawet, jak nie odpisuję  na komentarze to czytam, alby znać Wasze zdanie i bez tego rodzaju dialogu nie ma dla mnie pisania. A najprościej jest iść na policję, teraz już wiem.

Dlatego założyłam blog tutaj. Tamten został, ale tutaj pisze mi się całkiem inaczej. Wiem, że nawet jeśli nudzę, tak, jak teraz, to po prostu czytelnicy nic nie powiedzą i już. Tam łapałam się na tym, że liczę się z każdym słowem, sprawdzam pisownię, tracę styl, nie cieszy mnie pisanie tylko męczy. Tam nie ma opcji moderowania komentarzy! Czy to takie trudne? Nie sądzę, wiem natomiast, że wielu blogerów z tego powodu właśnie odeszło.

Najtrudniejsze doświadczenie – ohydna, oszczercza  kampania spamera.

Najmilsze doświadczenie – a ze sto razy albo więcej piszczałam z radości z wielu powodów.

 Niedługo będziemy świętować bo urodzi się dzieciak z opowiadania, o! To jest dopiero radość!

Na czat zaglądam rano, jest tam kilka osób, które czytają blog od początku i się nie boją, że piszę o nich. Bo to tylko blog!

Notkę napisałam czując, że zamyka się kolejny rozdział w moim życiu a zaczyna coś nowego.