polowanie..zakończenie

Pani Emerytka wraz z Blondyną poszły na ostatni wieczorny spacer. Ponieważ deptak zdeptały już wszerz i wzdłuż, pod wiatrakiem były codziennie trzy razy i pod granicą niemiecką tak samo, park zwiedziły również, co się dobrze nie skończyło bo w parku zostały zmuszone przez dewianta do zabawy „Raz dwa trzy niech pani patrzy” (dewiant jednak nie wiedział, że Pani Emerytka odklepuje młotkiem).  Tym razem poszły na nabrzeże oglądać okręty, jachty, rybaków i innych marynarzy.

Dawniej stacjonowały tu radzieckie wojska a teraz było całkiem pusto. Charakterystyczny zapach,  daleki wrzask mew i rytmiczne uderzenia fal o betonowe nabrzeże przypomniało Pani Emerytce piosenkę z czasów, gdy była opiekunką na koloniach i zanuciła:

Już brzegu nie widać i niebo się chmurzy

Lecz dzielny marynarz nie boi się burzy..

Blondyna poddała się nastrojowi i nucąc refren:
przeleć mnie w tej koniczynie a przyjemność cię nie minie.. 
i rozmarzyła się myśląc  wiadomo o kim.

Panie miały jeszcze w torebce resztę rozmajonego spirytusu, który służył im na lekarstwo od zimna, komarów i górników z kopalni budyniu. Wróć, Budzyniów. Rozlały więc napój do kubeczków, bo prawdziwe damy z gwinta nie piją, choć tu mam problem, bo mój ukochany autor twierdził, że prawdziwe damy piją wyłącznie czysty spirytus, więc teraz nie wiem, czy mamy do czynienia z prawdziwymi damami? Nieważne, żadna z pań nie miała na imię Małgorzata i nie latała ani na miotle, ani na świni, trudno więc porównywać te postaci.

Robiło się ciemno, nie z powodu picia trunku kupionego na bazarku bez banderoli, po prostu zapadał wieczór. Kiedy już panie miały zbierać się, aby spakować resztę rzeczy i uregulować ostatecznie rachunek w pensjonacie, który nie na darmo nosił nazwę „Janosik”, coś się zaczęło dziać.

Woda zabulgotała wściekle, w całym basenie zakipiało i oczom przerażonych kobiet ukazał się potężny obły kształt.

Ufo – ja pierdolę, Ufo po nas przyleciało! – wrzasnęła Blondyna a Pani Emerytka mocniej ujęła trzonek młotka. Zazgrzytało i z dziury wychynęła sylwetka zbliżona wyglądem do ludzkiej.

- Zdrastwujtie, tawariszczi! - Krzyknęła Pani Emerytka, która w obliczu wielkiego zagrożenia zawsze mówiła po rosyjsku.

Różowy Sierpień wynurzył się tymczasem w całej okazałości. Jak się z pewnością od początku domyślacie, był to zaginiony  radziecki okręt podwodny, który nie opuścił wraz z innymi naszego pięknego kraju tylko zakopał się w mule w świnoujskim porcie. Zawiódł ich system telepatycznego naprowadzania bo telepatę zmuliło w tym mule i dopiero zbudził go charakterystyczny ciągle powtarzający się od tygodnia dźwięk nie boję się..

Pani Emerytka wraz z przerażoną Blondyną gnały nabrzeżem jak opętane, gubiąc młotek, parasolkę, butelkę po spirytusie i kubeczki. Po dziesięciu   metrach rozczarowane przestały uciekać, bowiem nikt ich nie gonił, nawet ten dzielny marynarz, który wyszedł z włazu i machając siekierą wołał coś o zabijaniu smoków. Nikt im również nie uwierzył w opowieść o podwodnym okręcie a na drugi dzień nie było po nim nawet śladu na wodzie, to jak miały udowodnić, że im się to nie śniło, no, jak? Tak skończyły się wczasy i niestety ale nie było tam odpowiedniego mężczyzny, któremu Pani Emerytka gotowa by oddać serce, o cnocie nie wspomnę. 

Blondyna postanowiła już nie wracać do męża, którego nie kochała wcale a od pewnego czasu nie kochała jeszcze bardziej niż zawsze. Już w pociągu napisała sms wiadomo do kogo i po chwili dostała odpowiedź – spotkamy się TU!

Mam nadzieję, że nie jesteście na mnie wkurzeni za komercję;).