osobiście i refleksyjnie

Uważny czytelnik z pewnością wie, że poprzedni post to była suma moich obaw związanych z niepewnością, często pokrywam ją żartem bo wolę się śmiać  z samej siebie niż robić wokół siebie zamieszanie i zawracać ludziom głowę błahymi problemami.

Nie myślcie sobie, że jestem taka zahukana,  nigdzie nie bywam i się nie potrafię zachować, zachowanie się to  pewne cechy i myślę, że gdziekolwiek bym była to sobie dam radę, ta wczorajsza impreza po prostu była inna niż wszystkie, dlatego się tak nakręciłam. 

Bo co innego iść na kolację tak zwyczajnie bo wiadomo, czego oczekiwać. Nie wiedziałam jak się ubrać, serio, i postanowiłam sobie coś nowego kupić bo i tak trzeba było jechać po urodzinowy prezent.

Jak wspomniałam w którymś z butików, że potrzebuję czegoś na elegancką kolację to babeczka mi zniosła do przymierzalni stertę sukienek i garsonek a wszystkie w panterkę, czyli taki wzór w cętki. Ja tego strasznie nie lubię i nigdy niczego takiego  nie miałam, a właścicielka butiku odparła, że jak nie kupię sobie odpowiedniej kreacji, to będę się źle czuć. Nie kupiłam.

W kolejnym butiku pani dała mi do mierzenia suknię z gołymi plecami choć ja chciałam jedwabną popielatą tunikę. Potem już nie mówiłam, że chcę coś na specjalną okazję i dzięki temu mogłam mierzyć to, co chciałam.

Na szczęście miałam na tyle rozumu w głowie, by się nie dać namówić na te wszystkie kreacje, w których wyglądam jak kopa siana w remizie bo dopiero wówczas bym się czuła fatalnie, choć już się nauczyłam nie przejmować wyglądem i się śmiać nawet, gdy raz fryzjer mi zrobił na łbie weselną konstrukcję z lakieru pt „gniazdo jastrzębia”.

Po tym wczorajszym dniu wiem na pewno – jeśli się trafia w życiu okazja, to trzeba ją wykorzystać, nie marnować szansy i nie odkładać na kiedy indziej. W radio było troje  zwycięzców a tylko ja się odważyłam na wystąpienie na żywo, i już wiem jak to jest, a gdybym nie poszła to bym nie wiedziała. Do Sheratonu mogłabym iść bez okazji ale z pewnością na specjalną walentynkową kolację byśmy nie poszli, a tak to byliśmy i wiemy już, że warto było.

Jeśli ktoś z czytelników pomyśli, że to przecież nic takiego, to proszę o zrozumienie, ja mam za sobą kawał życia w trudnych czasach, gdzie w każdym miejscu spotkać się można było z arogancją, z demonstracją władzy, nawet ekspedientka czy szatniarz uważali się za nie wiadomo jak ważną osobistość, o załatwieniu czegokolwiek w urzędzie, szpitalu czy szkole nawet mi się nie chce pisać, takie to było poniżające. Wyśmiewanie i zwracanie uwagi o wszystko podniesionym głosem to była norma, to się nie działo wyłącznie na komediach Barei tylko naprawdę tak było. Dlatego wiele razy wolałam nie mieć, zrezygnować, nie prosić, nie wymagać.

Jakie to szczęście, że się czasy zmieniły.