wspomnienia uczennicy 3

Na pijackiej sali siedziała stała ekipa i tylko od czasu do czasu część jej składu się wymieniała. Awantury były codziennie, pół biedy, gdy pijaki się prały po ryjach między sobą bo to się ledwo trzymało na nogach i jeden drugiemu wielkiej krzywdy nie zrobił.

Zdarzały się nieporozumienia, raz Dzik Chark chłop dwumetrowy, czerwony na gębie, z włosami jak strzecha dostawał z pięści od Stefana Paszteta kiedy tylko zaczynał śpiewać swoją ulubioną piosenkę:

O Boże o Boże co mi po honorze…

 W tym momencie Stefan Pasztet podnosił wrzask – mówiłem ci odpierdol się od mojej matki! Dzik patrzył nic nie rozumiejąc i znów zaczynał:

O Boże o Boże co mi po honorze..

Dostawał pięścią w łeb i zaczynała się bitka, aż kelnerka brała szczotkę i okładała ich po plecach krzycząc,  żeby wyszli się bić na zewnątrz.

Wreszcie któregoś dnia się sprawa wyjaśniła, bo matka Stefana Paszteta miała na imię Honorata, mówili na nią Honora, a Stefan matkę kochał, szanował i nie pozwalał o niej śpiewać w pijackich piosenkach.

Gorzej, gdy konsument stawał się agresywny wobec personelu. Zdarzało się to wtedy, gdy przepijał sporą część pieniędzy albo i wszystko co miał. Po kilku godzinach biesiady rzucał się do kelnerki lub do bufetowej, że go oszukała, wystawiając zawyżony rachunek albo nie wydając reszty. Jeśli był agresywny, to nie było sensu się tłumaczyć tylko uciekać i dzwonić po milicję. Milicja przyjeżdżała bardzo chętnie. Jeśli pijak nie zdążył zdemolować lokalu to wystarczyło, że wywieźli go kawałek dalej, dostał kilka razy pałą na pożegnanie i szedł do domu a potem robił za bohatera, opowiadając jak uciekł z suki tym „naftom  z posterunku”.

„Nafty z posterunku” wracali do knajpy, gdzie byli częstowani porządnym obiadem, setą, i żegnali się z personelem czule zapewniając, że zawsze są do usług pięknych pań.

Wśród konsumentów pięknych pań nie było, bo siedzieć w knajpie z pijakami to był wstyd i hańba, choć była taka Kazka  z sąsiedniej wsi, co za piwo umyła całą podłogę w sali bufetowej a za mielonego kotleta naniosła węgla do pieca. Pewnego dnia poszła po węgiel i tam oddała się jednemu z konsumentów, który wrócił do stolika i się chwalił, co przed chwilą zrobił. Kazka słyszała rozmowę i oburzona zaprotestowała – ty szmaciarzu, ja kroku nie żałuję ale nienawidzę jak ktoś kłamie, nie dałam ci dupy na węglu tylko na podpałce! I pokazała tylną część ciała, na której nie było śladów węgla.

Pracowałam wyłącznie na drugiej zmianie i powroty z praktyki czasem były niebezpieczne, bo byłam zaczepiana przez różnej maści wielbicieli. Jak zaczepiali mnie przez okienko w kuchni to sprawa była prosta – Ciocia brała tasak i znacząco mówiła – niech który tknie to wymiśkuję. Nie miałam wtedy jeszcze skończonych szesnastu lat, wyglądałam jak dziecko i byłam dzieckiem.

Aż raz  Ciocia, która czasem właśnie zwracała się do mnie „dziecko” powiedziała – wreszcie te knajpę rozpierdolą, tylko ciebie dziecko szkoda bo się w pizdu zmarnujesz.

Ciociu a co się stało? – zapytałam.

- Koniec rządzenia jebanych komunistów, tu nigdy nie powinno być knajpy.

- Dlaczego?

- Zapytaj się swojego ojca, on powinien wiedzieć najlepiej.