jak święto to święto

Gotuję obiady prawie codziennie i czasem mam tego stania przy garach dość, dlatego z powodu święta kobiet zarządziłam obiad poza domem. Poza domem to nie znaczy w ogrodzie, sezon na grilla jeszcze się u nas nie zaczął. 

Zarządziłam subtelnym szantażem – ja dziś nie gotuję, albo jemy na mieście albo gotujesz ty! Trochę ryzykowałam bo mój ulubiony domownik (nie kot, człowiek) mógł powiedzieć – a to pójdę do sklepu i kupię pulpety w sosie pomidorowym w słoiku albo fasolkę po kretyńsku. 

Mógł, ale to byłby początek nie tyle święta kobiet co dnia wrednej jędzy. Na razie nie wiem jak wygląda dzień wrednej jędzy ale należy domyślać się, że świętowaniu towarzyszą wrzaski, rzucanie przedmiotami, trzaskanie drzwiami (mam harmonijkę do mojego pokoju, będzie trudno ale dam radę) i naklejenie nad łóżkiem niezmywalnego znaku z zakazem seksu. Zawsze mnie ciekawi, czy zakaz seksu obowiązuje partnera obrażonego czy obrażającego. Bo samemu sobie dawać karę to bez sensu ale jak żona jest obrażona i nie chce się kochać to nie tylko maż idzie spać nieutulony. A pandy płaczą.  Ale ma być o jedzeniu a nie o kochaniu.

Mój syn nie chciał za bardzo iść na obiad tam, gdzie proponowałam. Twierdził, że nie ma tam dobrego jedzenia i ogólnie nie jest zbyt miło. Ale ja się uparłam bo zobaczyłam ich stronę, wystrój,  menu i spodobało mi się to raz a po drugie – było blisko, tak w sam raz na niedzielny, rodzinny obiad. Miałam rację - restauracja niedawno zmieniła właściciela ale niestety ta niezbyt dobra opinia jeszcze pokutuje. 

Miejsce nazywa się Nowy Młyn. Restauracja mieści się w budynku, który naprawdę kiedyś był młynem. Są i młyńskie schody, i żarna, i sita, i  pasy transmisyjne, wszystko to stanowi wystrój wnętrza. Chcieliśmy wypróbować, czy kucharz umie gotować, dlatego każde z nas zamówiło inne danie. Pół godzinki i dostaliśmy zamówione dania. Świeże, pachnące, smaczne. Asia miała łososia i twierdziła, że ja robię lepszego ale przecież trzeba pamiętać, że ja jestem jej teściową to co miała dziewczyna powiedzieć?

Krzysiek miał polędwiczkę na plackach ziemniaczanych z sosem kurkowym i to danie było najsmaczniejsze, wiem bo każdy z każdym się dzielił i jedliśmy sobie z talerzy. Za deser podziękowałam bo byłam po prostu najedzona, porcje są spore, ale kiedy zobaczyłam ciasto, nie mogłam się oprzeć i zjadłam kawałek z talerza Krzyśka. Pychota. Prosty biszkopt z kremem, nic szczególnego, ale w prostocie tego ciasta cały urok – było domowe, miękkie, po prostu dobre, niecukierniane.

Nie jest drogo, dlatego myślę sobie, że będziemy tam jadać częściej. Czas wychodzić do ludzi bo kiedy jeśli nie teraz. 
Nie robiłam zdjęć bo kiedy jestem z rodziną, bawię się tak dobrze, że nawet nie mam kiedy myśleć o blogu i zdjęciach.

post nie jest sponsorowany