chorych odwiedzać

Czasem, bardzo rzadko, a bywa, że wcale, człowieka dotyka stan, w którym nie może nic robić. Nie może się na niczym skupić, choćby to była najciekawsza książka, to siedzi nad nią bezmyślnie i nie zapamięta z niej jednego zdania. Choćby to był najzabawniejszy film,  nie rozśmieszy go, bo po ekranie przesuwają się nic nie znaczące obrazki.

Rozmowa z najbliższymi staje się coraz trudniejsza. Najpierw się ich pociesza, tryskając humorem a potem chce się ją zakończyć jak najszybciej. Nareszcie zostają tylko ci, przy których można płakać na głos i można im mówić wprost o strachu przed bólem i  przed nieznanym. Ma się ochotę krzyczeć – nie mówicie mi, że będzie dobrze, bo nie wiadomo, jak będzie!

Nie mówię, że wszyscy chorzy tak mają, nie jestem przecież psychologiem. 

Miałam dziś napisać Wam coś lekkiego na weekend ale nie mogę, bo myślami jestem przy kobiecie, której osobiście nie znam, ale jest mi bardzo bliska. Robi wspaniałe zdjęcia, kocha zwierzęta, jej kotka Luśka jest moją ulubienicą (obok Erny teatralnej).  

Pełna optymizmu, wesoła, dzielna, nagle zachorowała.  Pociesza nas, pisze dla nas na swym blogu o kolejnych etapach leczenia. Operacja w poniedziałek. Tak sobie pomyślałam, żeby zaspamować Kurce Domowej skrzynkę i komentarze na blogu życzeniami i uściskami, żebyś  kochana Kurko nie miała czasu na rozmyślania. Co Wy na to?