ruszać się trzeba

 Z powodu gópigusa mało chodzę a to nie jest dobre, rozum i lekarze mówią, że trzeba się ruszać. To nie jest tak że ja nie robię nic tylko z kanapy na łóżko i do ogrodu, nie. Ruszam się ale niewiele, sprzątam, gotuję, piorę, czasem robię zakupy, jeżdżę autobusem, do przystanku dojdę ;).  Ale kondycji nie mam żadnej. Nie chciało mi się ani chodzić, ani ćwiczyć bo zaraz zawroty głowy (nienawidzę tego uczucia) skoki ciśnienia i paskudny ból głowy. Nie użalam się, wkurza mnie to. Jestem zapisana na rehabilitację, spokojnie czekam na termin. 

Dziś postanowiłam zawalczyć i po odwiezieniu wnuczki do szkoły wrócić na piechotę. To nie jest daleko, raptem dwa kilometry z kawałkiem  chodnikiem. Dostarczyłam dziecko pod szkołę i wracam. Idę idę jak te wczasowiczki deptakiem, noga w nogę. Ja nie umiem spacerować, zawsze "be be be kopytka niosą mnie" zasuwałam energicznie. Z góry zeszłam. Odpoczęłam chwilę i idę dalej. Autobus za godzinę, nie ma sensu czekać, dojdę. Ale wiecie, trzeba jeszcze uważać bo nogi się plączą jak Mirkowi. Gópigus! 

Następny etap i zostało mi tak z 500 m ale tam nie ma żadnej ławeczki a musiałam odpocząć, oparłam się więc o słup. No co miałam zrobić jak czułam się zmęczona. Po chwili z domu po drugiej stronie drogi wyszła zatroskana osoba spytać, czy wszystko w porządku.  Wiecie co, ja zawsze czuję ulgę i  wdzięczność w takiej chwili, może tak być, że kiedyś naprawdę upadnę i będę potrzebować pomocy, może tak być, i dobrze wiedzieć, że ludzie nie są obojętni. I to nie chodzi przecież o to, że jestem chora, zdrowy też może zasłabnąć, upaść, nagle zachorować. 

Dotarłam do domu i odpoczywam. Jutro też zamierzam iść zygzakiem po chodniku :). 

Bądźmy dla siebie dobrzy.