Mika

 Niedawno napisałam o tym, że dojrzeliśmy do decyzji o przygarnięciu psa. Ale sprawa nie jest taka prosta bo ja nie jestem najzdrowsza więc bardzo się wahałam. Jednak przeglądałam zdjęcia na stronach fundacji i schronisk aby sprecyzować oczekiwania. 

Jak zawsze u mnie - im mniej oczekiwań tym łatwiej się żyje i tym razem jest podobnie. 

Jeszcze pamiętam jak chciałam kota norweskiego a miałam Menela który przyszedł, wlazł na kanapę i oznajmił, że zamierza u nas mieszkać i tak  stałam się jego personelem. 

Tym razem jednak postanowiłam być rozważna i wypełniłam ankietę pewnej fundacji, zastrzegając termin, od kiedy mogę przyjąć zwierzaka. Najwcześniej w połowie czerwca. 

Ale zadzwoniła dziewczyna z fundacji, że ma dla mnie suczynkę i jeśli chcę to przywiezie ją na tymczasowy okres bo wydaje się jej, że pasujemy do siebie, a jeśli nie dam rady to trudno. Nie mieliśmy w domu nic ale pani zaoferowała, że dowiezie nam smycz, szelki i jedzenie na początek. 

Przecież Krzysiek jest cały i zdrowy więc psem zajmiemy się obydwoje - pomyślałam i zgodziłam się. 

Pani przyjechała a kiedy psinka weszła do domu, od razu ułożyła się koło moich nóg. Spisaliśmy umowę i nie wiedzieć czemu przypomniał mi się teść, który na każdego z naszych kotów mówił Mikuś, i nazwałam suczynkę Mika. 

Kiedy pani z fundacji  zbierała się do drogi, Mikusia przywarła do mojej stopy i patrzyła na mnie jak człowiek! W tych bursztynowych oczach był jeden wielki znak zapytania. 

Pani pojechała a my poszłyśmy na zapoznawczy spacer po ogrodzie. Mika umie chodzić na smyczy, chodzi ładnie przy nodze bez smyczy, przybiega na zawołanie i wita się tak jakby mnie nie widziała tydzień a nie dwie minuty. 

Ma prowizoryczne legowisko koło mojego biurka ale dałam jej poduszkę bo uznała, że to za daleko od mojej nogi. 

Mam nadzieję, że to będzie jej u nas dobrze.