tylko tobie tylko tobie dam białą różę..

 

W pewien wiosenny, słoneczny dzień (w Bydgoszczy, wiadomo!) w hotelowej recepcji czas płynął wolniej niż zwykle. Grupy wycieczkowe narobiły hałasu i wyjechały, panie pokojowe pracowicie doprowadzały piętra do użytku, konserwatorzy naprawiali drobne usterki a portier udawał, że bacznie obserwuje monitoring a tak naprawdę śnił na jawie o młodości, kiedy studentki odzywały się do niego z uśmiechem nie tylko wtedy gdy potrzebowały klucz.

Z pokoju na szóstym piętrze wyszedł gość – młody chłopak, który zameldował się trochę wcześniej. Przyjechał z niewielką walizeczką, w ręku miał jedną różę, kupioną pewnie po drodze. Już się odświeżył po podróży bo miał niedosuszone włosy. Podszedł do recepcji i poprosił o jakiś wazonik na kwiatki.

Wazonik, hmm. Może flakonik? - O tak, i jeszcze talerzyk, gdyby można było.

Podziękował i ruszył na górę.

On ma jedynkę to pewnie kogoś zaprosił. Zawsze to taniej wychodzi umówić się w hotelu niż w kawiarni. Kawa, ciastko, jakiś alkohol i masz dwie stówki a z pieszczot kawiarnianych to można pogłaskać po ręce a puknąć to można się tylko w czoło.

Po chwili zjechał na dół i wyszedł z budynku. Niebawem wrócił, niosąc w zrywce butelkę coli i paczkę haribo. Personel poczuł się zaniepokojony bo to poczęstunek dla nieletnich, zazwyczaj dorośli goście zaopatrują się w znacznie mocniejsze napoje.

Chłopak przystanął przy ladzie i tym razem poprosił o jakąś miseczkę. Szklanki są w pokoju w szafce koło lodówki – uprzedził kolejną prośbę portier.

Czas płynął leniwie, ciszę przerywał od czasu do czasu dzwonek telefonu. Panie pokojowe skończyły pracę i padły trupem pobiegły do domu a absorber znów wyszedł ze swego pokoju i zjechał na dół. Z różą w dłoni, w świeżej koszulce, wypachniony.

Na górze róże recepcja na dole będzie kochanie i nie mam rymu - mruknął pod nosem recepcjonista i spojrzał na zewnętrzy monitoring, śledząc wychodzącego wzrokiem.

Poszedł w kierunku przystanku. Nie, nie będziemy robić zakładów, kogo przyprowadzi. Nie nudzimy się aż tak bardzo!

Mam tu na myśli to opowiadanie, bo recepcja zawsze ma co robić i musi być czujna.

Idzie. Idzie radosny i uśmiechnięty. Nie jest sam. Udaje, że nie widzi pracowników. No tak, ma jedynkę, więc należałoby zapłacić jak za dwójkę.

Ale może się chłopaki uwiną w dwie godziny.

A jak tam było naprawdę to nie wiadomo.