kronika zdrowienia

 Lekarka powiedziała mi to, co i Wy mi tu piszecie - trzeba zadbać o swój dobrostan. Spać, wypoczywać, brać leki przeciwbólowe jeśli boli, nie myśleć o innych obowiązkach tylko o zdrowieniu - to jest jedyny obowiązek. 

To jest głowa, nie ręka i nie noga, nie widać rany ani szwów ale tam się zadziało i cały organizm cierpi jak las po pożarze. 

Niby to wszystko wiem ale siedzi we mnie to "dam radę". Całe życie musiałam dawać radę i teraz nagle nie odetnę się od tego, we mnie to siedzi od pokoleń. Babcia dawała radę i nie skarżyła się, czasem tylko opowiadała jak w wojnę uciekła z łapanki na dworcu w Tarnowie albo jak ją ugryzła żmija i sama sobie obcinała gnijącą ranę. 

Albo mama - miała 25 lat i czworo dzieci a mieszkała w domu bez podłogi, bez prądu i wody. Na nasze bezczelne pytanie - to po co było tyle dzieci odpowiadała pytaniem  - a to której z was miałoby nie być?

Każda jest ważna, każda jest inna. 

I ja się tak teraz cackam ze sobą i chciałabym tyle zrobić a tu się nie da, nawet teraz podczas pisania zawieszam się i tylko te ptaki za oknem są przyzwyczajone, że tak siedzę i nic nie robię.