Ostatnia choinka

 

Nie lubię. Nie lubię i nie jaram się choinką. Ale nie tak bardzo nie lubię, tylko tak trochę. Bo gdyby bardzo to na pewno bym do domu nie wpuściła. Przyznać jednak muszę, że choinka robi nastrój świąteczny a ja w tym roku jestem wyjątkowo łagodna i miła a do tego wypoczęta i nigdzie mi się nie śpieszy więc choinka jest. Jak żywa, bo ścięta i urżnięta i już gubi igły ale jeszcze pachnie. 50 lat temu matka by taką choinkę wywaliła z domu a z gałęzi zrobiła wycieraczkę przed gankiem  a drzewko  kazała ściąć nowe ale czasy się zmieniły i nikt już nie robi wycieraczki z choinki choć ja zaraz po nowym roku zrobię z tych gałązek ocieplenie dla róż.

To gdzie ją w tym roku postawimy – padło zasadnicze pytanie bo stałe miejsce zajęło rozłożyste geranium wniesione jesienią do domu. Miało zmarnieć i uschnąć ale jeszcze żyje więc szkoda mi było wyrzucać bo lubię ten zapach. Geranium do sypialni za drzwi! – podjęłam decyzję. Między suszarkę a materac do masażu. Tam na pewno zmarnieje i uschnie.

Jestem znana z przemocy wobec roślin, ścinam bez litości czereśniowe drzewa i mściwie chciałam podlewać rundapem rośliny doniczkowe w pewnej szkole, na szczęście nie miałam rundapu a te france rosły jak wściekłe. 100 roślin na korytarzu, nikt nie ukradł, nikt nie zrzucał doniczek, no, szlag!

Oj, włączyła mi się Groźna Woźna. Do brzegu daleko.

Dziadeczek Kochany czyli Krzysiek choinkę kupił, oprawił w stojak i przyniósł do domu. Miała być najmniejsza! Ale takie były najmniejsze - odparł, demonstrując półtorametrowy kokon.

- To nie stawiaj i nie rozwijaj tylko przynieś ozdoby – zarządziłam poprosiłam. Ma być trzy pudełka, w jednym bombki, w drugim łańcuchy i lampki a w trzecim stroiki i takie duże serce z siana z czerwoną kokardą na drzwi i szopka.  

Jest tylko jedno pudełko, podpisane „ręczniki i ścierki” – odparł, trzymając przed sobą niewielki kartonik.

Odkąd mam guza mózgu to jestem miła i łagodna, dlatego powiedziałam raz jeszcze, że kartony są trzy i podpisane jako „ozdoby choinkowe”. Co te choroby robią z ludźmi. Albo jak nie ma to nie ma, trudno. 

Tymczasem kokon został rozwinięty i powiem dyplomatycznie, że nie była to imponująca choinka, do tego otrząsnęła się jak pies po wyjściu z wody i połowa naszego skromnego pokoju pokryta została igłami. Wobec tego postanowiłam powiesić na niej wszystko to, co znajdowało się w pudełku „ręczniki i ścierki” i o dziwo, tam naprawdę były choinkowe ozdoby. Serca z siana nie było.