pewnie skasuję i ten post

 Odliczam czas do emerytury, może doczekam, łatwo nie jest. Pewien student poskarżył mi się, że nienawidzi sprzątania. Tak jakbym ja to kochała. Czasem mam ochotę prosto z pracy pojechać na lotnisko, kupić bilet gdziekolwiek i lecieć jak najdalej. 

Nie chodzi o to, że mi się nie chce pracować, nie. Ta praca strasznie ogłupia i nie ma z niej żadnej satysfakcji, choćbym szukała codziennie  jednego pozytywnego zdarzenia co naturalnie czynię, to zdaję sobie sprawę, że stałam się niewolnikiem, pracuję za dach nad głową i pożywienie i na nic nie mam siły bo muszę się maksymalnie oszczędzać aby w kolejny dzień wstać i iść na przystanek. 

Pamiętam przecież jaką siłę i radość dawała mi praca twórcza, ile nerwów ale też ile satysfakcji miałam z pracy z ludźmi. Coraz częściej widzę, że ludzie się po prostu brzydzą sprzątaczek tak jakbyśmy były skażone albo zarażone. Nie oczekuję wsparcia, nie. Ale wyśmiewania za złe życiowe wybory również. 

Chyba wiem, dlaczego tak źle się czuję. Jakiś czas temu postanowiłam się w nic nie angażować, robić swoje i cicho siedzieć, nie wtrącać się, wytrzymać. No właśnie, a ja przecież taka nie jestem, nie mogę spokojnie patrzeć na niemiłość, na bezczelne wykorzystywanie człowieka przez człowieka, kiedy jeden płacze a drugi patrzy i gardzi. Nie oczekuję sprawiedliwości i nikt mi sprawiedliwości nie obiecywał. Może ja dlatego ogłuchłam, może i tak.