najlepsze pierogi na osiedlu

 

Halinka to kobieta odważna i zaradna. Odważna, bo kiedy konkubent  przystawił jej widelec do piersi krzycząc, że ją albo zerżnie albo zarżnie, złapała go za głupi łeb i zrzuciła ze schodów, a za nim parę jego łachów i sportowe, zniszczone buty. Bo w kapciach go wywaliła. Od tamtej pory on pił (wcześniej też pił, ale z innego powodu)  i mówił wszystkim, że jest  przez nią w kryzysie bezdomności,  a ona zajęła się biznesem, czyli lepieniem pierogów i krokietów na sprzedaż. Ludzie coś jeść muszą a jej wyroby były bardzo smaczne, wszak kobieta od kilku miesięcy pracowała w szkolnej stołówce więc doświadczenie gastronomiczne miała i smak też. Tak mówiła.

Halinka pracowała w charakterze pomocy kuchennej ale szefowa nie dopuszczała jej do gotowania bo kobieta miała paskudne, ohydne nawyki. Na przykład oblizywała chochlę do śmietany. I nie tylko.

Pracowała głównie na zmywaku i tam skrupulatnie segregowała resztki, wybierając z talerzy niedojedzone kawałki mięsa, wędlin  i nadgryzione kotlety. Składała te resztki na cedzak a pod koniec płukała, wkładała do plastikowego pojemnika i zabierała do domu. Pewnie ma psa – domyślały się koleżanki. Będzie chorował, przecież psu się takich rzeczy nie daje – martwiły się.

Czasem Halinka pytała szefowej, czy może sobie „pożyczyć” ze dwie-trzy cebule i szefowa zawsze pozwalała.

Aż któregoś dnia Halinka przyszła do pracy, usiadła na stołku i westchnęła – ale jestem zmęczona, prawie całą noc robiłam pierogi!

 A z czym ty robisz te pierogi i dla kogo, skoro dziada wywaliłaś na pysk? – spytała szefowa.

- Sprzedaję sąsiadom, nie mają czasu robić to im robię. Teraz to z mięsem najczęściej – odparła Halinka i zamilkła. Zapadła niezręczna cisza.  

Z naszym mięsem, z tych zwrotów z jadalni? – nie mogły uwierzyć.

- Przecież to jest świeże, wodą przepłuczę, przepuszczę przez maszynkę, usmażę na cebuli, jest bardzo dobre!

Do dziś nikt nie wie, czy to był żart, czy prawda.