Nasza zima zła

 

                                                                zdjęcie M. Stębnicki

Nic się nie dzieje, w kieracie dom -praca czasem trafia się wolny weekend i wtedy z każdego kąta wypełzają zaległości ale ja je ignoruję wykorzystując wolny czas na wypoczynek. Ugotuję porządniejszy obiad, zrobię jakieś pranie, zmienię pościel żeby nie wyjść z wprawy  i już nie ma wolnego. Wiem wiem, każdy tak ma. Hania – przedszkolak niedawno zapytała, co to są ferie. Powiedziałam jej, że to rodzaj wakacji, wtedy nie trzeba wstawać rano i iść do przedszkola. – A to ja nie mam ferii, mam tylko w lecie wakacje – odparła mała, która od pierwszego roku życia spędza czas w placówkach bo rodzice pracują i dziadkowie pracują. Jeszcze dwa lata i będziesz mogła spędzać ferie u nas – obiecałam dziecku. Będziemy bardzo długo spać, jeść śniadanie w łóżku, wygłupiać się i wymyślać wierszyki – obiecałam.  Albo pojedziemy we dwie do Rabki!

 

Mam więc motywację, aby żyć.  

 

Zima mnie zaskoczyła. Do pracy dojeżdżam ogrzewanym autobusem, na przystankach stoję najwięcej 10 minut więc nie ubieram się na zimowo. Noszę skórzane botki i długi płaszcz z kapturem. Pod płaszczem spodnie i bluzka z krótkim rękawem. Czapki mam w szufladzie, ciepłe szaliki też.

Dawniej kiedy zimy były srogie aż drzewa pękały a partyzanci kryli się w zbożu też nie miałam ciepłej odzieży ani porządnych butów ale to z biedy. Ale i tak pod spodnie wkładałam rajstopy, nosiłam swetry i grube rękawice a nawet własnoręcznie wydziergane szydełkiem czapki. Ale wtedy autobusy jeździły albo nie jeździły, rozkład jazdy miały za nic i częściej brnęłam w zaspach niż jechałam.

Potem byłam głupia i nie ubierałam się ciepło żeby ładnie (według mnie)wyglądać. Cienkie rajstopy, krótka kurteczka, kozaki na obcasach, rozum na urlopie.  Patologia nie potrafiąca się nigdy odziać stosownie do warunków.

I tak. Wczoraj mnie zima zaskoczyła, bo jakże to, początek lutego i zamieć? Prało mokrym, gęstym śniegiem od wielu godzin i kiedy wyjeżdżałam z Krakowa, autobus był już spóźniony, ale niewiele. Tuż   za miastem zaczęły się problemy aż w końcu przy zjeździe z góry pojazd nasz nie wyrobił i wraz z drugim autobusem jadącym z naprzeciwka utknął w brei na lodzie i ani w jedną, ani w drugą stronę, w bok też nie, do rowu nie, w górę nie. Obydwa tak zatarasowały drogę i nie było nadziei na ruszenie z miejsca, dlatego postanowiłam wraz z koleżanką iść bo do domu nie było już bardzo daleko, zaledwie dwa kilometry, co to jest.

Droga jest dość ruchliwa ale w tamtej  chwili nieprzejezdna więc nadjeżdżające samochody musiały zawracać, co dodatkowo generowało trudność w poruszaniu się. Chodnik nie był odśnieżony, na ulicy gruba warstwa brei a pod nią lód, a z góry padał gęsty, mokry śnieg, raczej nie z góry tylko z naprzeciwka.

Be be be, kopytka niosą mnie – zanuciłam a po 50 metrach tylko świszczałam, kaszlałam i sapałam. Zanim zaczniecie pisać, że nie mam kondycji, to mówię – tak, wiem, ale mam też wadę zastawki i tętniaka i moje serce buntuje się na taki wysiłek, tym bardziej że byłam po pracy a nie po spotkaniu z koleżanką na herbatce. Na wino też się już nie umawiam z powodu nadciśnienia, jak żyć?

Dotarłam do domu z trudem, nasiąknięty płaszcz ważył z tonę, w butach chlupało.

Mam szczęście bo te autobusy otarły się bokami i brakowało sekund do zderzenia, mogło się to skończyć o wiele gorzej.

Be be be kopytka niosą mnie..