znów o tym kocie

 

Czarnemu, młodemu kotu zrobić zdjęcie jest szalenie trudno, mnie się udało bo Waldemar zrobił sobie przerwę  w machaniu obrazem. Tym, który wisi nad nim. Potrąca go łapą i tak się bawi, a jeśli akurat leżę na kanapie, skacze z oparcia na mnie jakbym była jedną z poduszek. 

Pani laryngolog (byłam pierwszy raz w życiu) stwierdziła, że mam bardzo skrzywioną przegrodę nosową i trzeba ją naprostować operacyjnie. A w życiu nie dam sobie uderzać przypierdolić młotkiem w nos, widziałam jak to robią, nie i koniec. Może ta maszyna do prania wykładzin się mi kiedyś wyrwie z rąk i ten nos mi naprostuje. Nie pisałam chyba, że dość często używam szorowarki i ona jest dla mnie za ciężka, więc mnie szarpie na wszystkie strony. 

Co tam jeszcze. A, szoku doznałam. Zdjęć nie wkleję ale robiłam. Wchodzę ja któregoś dnia do opuszczonego pokoju a tam, uwaga uwaga, pościel ściągnięta, śmieci w koszu, ręcznik na grzejniku a na poduszce dwa złote! Ten blog to chyba pół Bydgoszczy (uwielbiam gości z tego miasta) czyta. 

Piszę dużo o pracy bo też dużo pracuję. Moja praca nie jest przeklęta. Co to znaczy? Nie zaczynam od słów "niech szlag trafi" i cięższych. Moja babcia każdą pracę błogosławiła. Tak mi to utkwiło w pamięci i choć nie modlę się ani nie żegnam na początku dniówki, to podczas "orki" nucę albo odpływam myślami w dobre strony życia.  Ścieląc i  wygładzając łóżko, często mówię "niech się pani dobrze śpi".  

Uśmiechniętego weekendu. 

Dziś też Cię kocham.