większych zmartwień nie mam

 Znajomi wiedzą, że przeważnie jest mi zawsze gorąco i nie dziwią się, gdy chodzę do późnej jesieni w koszulkach z krótkim rękawem. Koleżanka, z którą jeżdżę do pracy, też już nie komentuje, gdy przychodzę na przystanek z niedosuszonymi włosami. Zimą, bo latem w ogóle nie używam suszarki. Czapki mam dwie. Jedną cienką granatową na mniejsze mrozy  a drugą na siarczyste mrozy beżową. Obydwie leżą w szufladzie i czekają na te mrozy. 

W domu mam piec ustawiony na 20 stopni ale w sypialni zakręcam kaloryfer bo nocą wystarcza mi 18. 

W pracy zawsze jest mi za gorąco i tutaj, w sanatoryjnym pokoju też, dlatego cały czas mam otwarte okno. Pan sąsiad z niedosłuchem przestał słuchać przemówień Kaczyńskiego bo mu zagroziłam skargą o zakłócanie spokoju.  Grzecznie prosiłam o przyciszenie ale skutkowało na chwilę. 

Pogodę mamy przepiękną. Babia Góra lśni w słońcu, w paryjach jeszcze leży śnieg. Opalam się na balkonie. Kostium się suszy na sznurku bo to taki kostium z tych pancernych co się kupuje na pływalnię a nie do opalania,  a ja zamotałam wokół biustu podkoszulek i wystawiam skórę na słoneczne promienie. Panie emerytki spacerują wokół budynku i z wielką troską zwracają mi uwagę - że zmarznę, że mnie zawieje, że marcowe słońce zdradliwe, że już jestem czerwona i powinnam się posmarować, że opalanie szkodzi! A każda pyta, czy mi nie zimno. 

Wiecie co? Parę lat temu pewnie byłabym poirytowana. Teraz się tylko uśmiecham i odpowiadam, że czuję się znakomicie. Co jest prawdą. 

Przesyłam serdeczności!