jak w rodzinie

Podziękowań nigdy za wiele dlatego jeśli czuję wdzięczność to o tym piszę.

To już trzynaście czy czternaście lat blogowania. Na początku mój kot był jednym z najbardziej popularnych kotów w Onecie. Zaczęło się od kota?  

Dziękuję za Waszą obecność. Za niespodzianki! Za prezenty!  Za słodkości! 

Z okazji i bez okazji. W środku lata i w środku zimy. I pamiętacie o Hani, jak  w rodzinie.  To dopiero wzruszające. Ale która babcia nie chwali się wnuczką, wiadomo!

To takie dobre uczucie – świadomość, że ktoś o mnie dobrze myśli, że poświęcił swój czas i pieniądze też! Dla mnie specjalnie.  Czarne owce też są ale czy wszyscy w rodzinie się kochają?

Ta radość jest mi potrzebna bo łatwo nie jest. Tyle razy chciałam rzucić  to pisanie nie widząc  sensu i potrzeby, a tylko kłopoty.  Dni, gdy wszystko mnie boli, jest coraz więcej więc zwyczajnie nie mam sił na pisanie. I tak się jakoś składało, że zawsze ktoś z Was niespodziewanie napisał słowa takie jak te z wczoraj – jakbyś kiedyś zwątpiła w pisanie, to pamiętaj o tym..

Jutro mam dniówkę i postanowiłam upiec  ciasto i poczęstować nasze panie Ukrainki. Nasze, czyli mieszkanki hostelu.  Choć tyle mogę. Niech dobro idzie dalej.