znów o miłości

 (Tytuł musi być chwytliwy)

Na skraju osiedla, między nasypem i garażami, stał malutki budynek. Szary, niepozorny, bardziej wyglądał na domek działkowy niż na mieszkalny dom. Działeczka wokół niego też była niewielka, rosło na niej kilka krzaków bzu, bezlitośnie szarpanych na wiosnę przez przechodniów.

Z domku codziennie wychodziła osobliwa, chuda postać niosąca na rękach psa. Za nimi dostojnie spacerował na sztywnych łapach gruby kot.

Pan Stanisław nie był młodym człowiekiem. Mógł mieć osiemdziesiąt lat, choć może był młodszy albo starszy, nikt go o pesel nie pytał. Miał, jak prawie wszyscy starzy ludzie, jasnoniebieskie oczy i za dużo pomarszczonej skóry na twarzy. Nosił czapkę z daszkiem i staromodną, brązową kurtkę.

Koło garaży dość często gromadzili się młodzi mężczyźni – wiecie jak to jest. W bloku ciasno to kupuje się piwko czy sześć, otwiera bagażnik przed garażem i już jest zaimprowizowany pub. Zawsze się ktoś znajdzie, potowarzyszy.

Kiedy pan Stanisław zaczął nosić swojego psa, chłopaki z osiedla byli zdziwieni. A gdzie, a po co. Do azylu oddać albo uśpić jak sam nie może chodzić. Dżekuś nie może chodzić bo się szybko męczy, serce ma już słabe – wyjaśnił pan Stanisław, o swoim sercu nie wspominając. Tylko Adrian, ożeniony niedawno z dziewczyną wrażliwą na krzywdę zwierząt skwitował – o, panie, to szacun, czapki z głów! Może piwko? - Ja nie piję, dziękuję – odparł staruszek.

Dżekuś rzeczywiście nie wyglądał dobrze ale przecież całe życie chodził ze swoim opiekunem na górkę więc teraz na starość nie można go tego pozbawiać. Dlatego pan zanosił psa na górkę, siadał na ławce, pies chodził przez chwilę w trawie a potem kładł się koło stóp pana i tak spędzali godzinkę. Potem wracali, pies szedł kawałek na smyczy a potem był brany na ręce.

Kot nigdy nie szedł z nimi zbyt daleko. Kot wychodził z posesji, chwilę podreptał, pan Stanisław nie odwracając się mówił – Michaś wróć się! I Michaś przysiadał, potem robił jeszcze kilka kroków i dawał nura w żywopłot między blokami. Kiedy pan z psem wracali, kot wybiegał na chodnik i szedł przodem aż pod samą bramkę.

Pan Stanisław robił zakupy w pobliskim markecie. Chleb, mleko, margaryna, korpusy kurczaka, kasza, pasztetowa. Od pani Agnieszki z bazarku z mięsnego kiosku dostawał okrawki. Gotował dla siebie i dla zwierząt. Jedli prawie to samo.

Pewnego dnia Michaś zginął. Nie czekał na chodniku, nie wyskoczył zza żywopłotu, nie biegł niecierpliwie do bramki. Nie ma kota. Pan Stanisław szukał. Nawoływał. Wyszedł wieczorem i świecił latarką pod samochodami. Czekał całą noc. Rano znów szukał. Poszedł aż pod nasyp. Tam potknął się bardzo nieszczęśliwie i już nie wstał.

Adrian zobaczył, że koło ścieżki ktoś leży. Brązowa znajoma kurtka, kaszkiet. Pomarszczona twarz, zamknięte oczy. Adrian uklęknął, wstał, wyjął telefon, wezwał pomoc. Nie, nie umiał reanimować, takie rzeczy to widział w telewizji i tyle. Ale staruszek otwarł oczy. Panie, tam pies został w domu, panie, weź pan klucze, tu, w kieszeni – wyszeptał.  Karetka przyjechała bardzo szybko.

Adrian został z pękiem kluczy w dłoni. Nie pójdę tam sam, żona będzie wiedziała co robić – postanowił.

Żona była już w domu. Siedziała przy komputerze. Co robisz, coś pilnego? –spytał, nie chcąc jej przeszkadzać.

- A wiesz, dodaję na grupach ogłoszenia o kocie, którego parę dni temu odwiozłam do schroniska. Błąkał się tu taki rudy bez obroży, jeszcze by go samochód potrącił albo pies pogryzł, pewnie komuś uciekł albo ktoś go porzucił – odparła.

Nie wiem nic o kocie ale chyba musimy zająć się pewnym psem – Adrian opowiedział żonie co się stało. Niepełnosprawny pies, ojej, to trzeba znaleźć miejsce w jakiejś fundacji – przejęła się kobieta. – A może u nas, dopóki ten człowiek nie wydobrzeje – zaproponował. - U nas nie ma miejsca, a poza tym wiesz jakie to koszty?

I tak Dżeki odnalazł Michasia.