bez pożegnania

Dziś rano dostałam wiadomość. Ciociu, mama nie żyje. 

A jeszcze wczoraj mówiłam do mojej siostrzenicy spokojnym głosem – kochanie, nie płacz, ludzie tak szybko nie umierają. Bo nie chciałam uwierzyć w nagłą śmiertelną chorobę.

I umarła. To jest takie dotkliwie bolesne i  niesprawiedliwe.  Nie mogłyśmy się pożegnać, nie mogłam zrobić nic, tylko czekać i prosić w myślach – żyj, błagam, żyj. Jeszcze w zeszłym tygodniu mówiłam – Asiu, damy radę, będę u Ciebie codziennie jeśli Cię tylko przewiozą do Krakowa. A Ona powiedziała spokojnym głosem – teraz nie ma odwiedzin, nie zobaczymy się.

My jesteśmy bardzo mocno związane i dla mnie to straszny cios. Dla mnie i dla całej rodziny. Taka piękna, mądra i dobra. Radosna. Tak nas wszystkie umiała ogarnąć. Taka dzielna. Taka odważna. Zdolna. Umiała grać na kilku instrumentach, pięknie śpiewała, pisała wiersze. Była tu na tym blogu nieraz, komentowała. Prowadziła blog "Jeden uśmiech jedna łza". Czytała swoje wiersze dzieciom w bibliotekach. 

A teraz umarła. Ja nie wiem jak sobie z tym dam radę.