dziwne dni

wiosna! 

Tak postanowiłam tytułować wpisy z tego czasu, który wszyscy nazywają czasem zarazy.
Od piątej nie śpię. Kot polazł najpierw do Krzyśka, nic nie wyżebrał więc przylazł do mnie i rozdarł się głośno i rozpaczliwie: miauuuaś mi dać mięsa wieczorem ale było zamrożone to teraz mi daj, nie zamierzam jeść suchych granulek!

Wstałam, nakarmiłam gadzinę i poszłam do łazienki. To był długi poranek. Długi bo bez pierwszej kawy. Musiałam przed pracą jechać na pobranie krwi przed niedzielnym badaniem.

Bez kawy życie jest okrutne i złe, zwłaszcza na czczo. W drzwiach przychodni stał ratownik i mierzył wchodzącym temperaturę. Ludzi prawie wcale nie było. Pani pielęgniarka spytała tylko, czy miewam w związku z tym zabiegiem jakieś niespodzianki. Nie miewam, ale jak ktoś dźga mnie w żyłę też nie lubię, dlatego odwróciłam głowę, patrzę, a tam na stoliku leży książka. Sapkowski. Wiedźmin. Rozejrzałam się czy czasem nie ma gdzieś miecza na strzygi i na ludzi ale nie było. Tymczasem pani pielęgniarka skończyła i zalepiła mi dziurę w ręce więc podziękowałam i poszłam do pracy.

Chyba mam atak grafomaństwa, wybaczcie.

Koło hotelu rośnie kilka wysokich drzew i na wysokości piątego piętra mają gniazdo sroki ale ptaszyska nie siedzą w gnieździe tylko przesiadują na barierce oddzielającej wejście do budynku i wrzeszczą na każdego kto przechodzi. Na mnie też się wydarły, więc im powiedziałam żeby stuliły dzioby bo to co opowiadają to są bzdury. Student idący za mną roześmiał się na głos.

W orce podjęłam dość ważną decyzję. Postanowiłam sama sprzątnąć piętro, na którym mieszkają goście. Bo aktualnie mamy gości tylko na jednym z pięter. Nie ma ich wielu ale gdyby jednak któryś nie był zdrowy to po co mamy iść tam we trzy.
Skończyłam, wyrzuciłam rękawiczki, umyłam się. Nic się nie stanie, nie ma się czego bać. Dezynfekujemy dwa razy na dzień wszystkie poręcze, przyciski, klamki, klucze. Damy radę.
Po pracy, a dzień jest przecudny, ciepły i słoneczny, stałam wraz z koleżanką na przystanku, wystawiając twarz do słońca. Podjechał autobus, otworzył wszystkie drzwi. Dziewczyna siedząca na wprost nas zaczęła wymownie pukać się w czoło. Nie wiem co nam chciała przekazać, ale nie był to przyjazny gest.

Jest wczesne popołudnie. Zamierzam się teraz przespać. Jutro też coś napiszę ale Wy też do mnie piszcie, proszę. 

Czarującego popołudnia.