Równowaga. Dość trudny dzień w pracy a zaraz po powrocie miły list przy którym nie sposób się uśmiechać tym uśmiechem, który łagodzi i sprowadza dobre myśli - jak to dobrze, że są ludzie szczęśliwi i tym szczęściem się dzielą, opowiadają o nim. Do tego trzeba odwagi bo coraz trudniej o życzliwość a i tych radosnych wiadomości mniej. Ludzie się boją o swoje szczęście, sama czasem zastanawiam się, czy pisać, czy mówić - że dobrze mi się mieszka z dziećmi, że wnuczka daje nam ogromną radość i uwielbiam się z nią bawić. Że warto było podjąć decyzję o wspólnym zamieszkaniu na ten czas od przeprowadzki do przeprowadzki bo nigdy nie udałoby mi się spędzać z Hanią takiego cudownego czasu. I że w pracy przedłużają mi umowę i wystawili mi znakomitą ocenę.
Wczoraj znów zajrzałam do książki siostry Małgorzaty Chmielewskiej. Jest tam bardzo osobista dedykacja "Klarko, nie przestawaj się uśmiechać, mimo wszystko".
Łagodnie jest. Dzień po dniu, każdy robi swoje, każdy dba, aby drugiemu nie było źle.
Dziś też Cię kocham.
PS. Dzieweczko, odpiszę, ale nie chcę tego zrobić szybko i byle jak, dlatego potrzebuję trochę czasu, na razie przesyłam serdeczności.
A wiesz, że po spędzeniu miłej z niedzieli z dziećmi, nie chciało mi się do roboty w poniedziałek, czemu proza życia musi byc tak napastliwa?
OdpowiedzUsuńGratuluję i oby Ci było tam coraz lepiej i lżej...
Poniedziałek też może być dobrym dniem :)
OdpowiedzUsuńmój był dobry :)
Jeśli chcecie być zdrowsi,mieć więcej energii,lepsza kondycję,świetny nastroj - musicie mieć wnuki..gdzieś przeczytałam.Zgadzam się w 200%:)))
OdpowiedzUsuńWszyscy się boimy. Zawiści, zazdrości, tego że radość będzie przedwczesna, a płacz przyjdzie za szybko. Że nasza radość jest banalna, że zostaniemy odebrani za pysznych.
OdpowiedzUsuńW końcu - zamiast pisać, wolimy dzielić szczęśliwe chwile z bliskimi. Normalne. Ciesz się chwilą, Hania szybko rośnie, będziecie miały wspaniałe wspomnienia z tego czasu mieszkania razem. ;*
Marchevka! Bardzo Ci dziękuję. Jutro będę na ważnym spotkaniu mówić o strachu i radości. O tym, by "nie tracić Ducha". Bardzo mi brakowało Twoich słów. Pozwolę sobie je zacytować.
UsuńTo są bezcenne chwile, bo dzieci tak szybko dorastają 😉Mam to szczęście, że Dziecka Starsze i Najmłodsi mieszkają blisko, że Pańcio dzwoni „babciu czy mogę do ciebie?” I nie mija 5 minut i już jest.
OdpowiedzUsuńRodzina, Bliscy dają siłę na każdy kolejny dzień- to jest szczęście! 😀
Dobrze, że w pracy się wszystko układa i Twoja praca jest doceniona. To daje duży komfort i w jakimś stopniu rekompensuje trud i zmęczenie.
Cieszmy sie zyciem, kazda chwila.Cieszmy sie tym, co mamy tu i teraz-kazdym kwiatkiem, promykiem slonca, usmiechem nieznajomego,kolorem nieba.Cieszmy sie bliskimi, dziecmi i doroslymi,rodzina , sasiadami, przechodniami na ulicy,wszystkim.I pomagajmy tym, ktorzy niewiele maja powodow do radosci.
OdpowiedzUsuńTak mi chodzi od paru dni pogłowie, może będziecie się śmiać, ale co tam - jak kogoś bolą spracowane (nie napiszę stare, bośmy zawsze młode duchem!) kości i mięśnie, niech skorzysta, że jeszcze nie pod śniegiem, może znajdzie choćby badylki z pokrzywy, albo kupi sporą ilość w zielarskim i wykąpie się w wywarze ze sporej wiązki przez minimum tydzień, lepiej dwa, dzień po dniu. Sprawdzone!
OdpowiedzUsuńPozdrawiam, MBI
Kochana
OdpowiedzUsuńŻyczę tylko dobrych, miłych dni💚🍵🌼🤗
Cieplutko pozdrawiam 🙋
Wspaniale wiesci z pracy!
OdpowiedzUsuńI wierze, ze Hania dostarcza wiele radosci! Ona jest teraz w najfajniejszym wieku - juz rozumna, ale nadal bardzo pocieszna! :)
A mogą nie?Mam taką dedykację w Pamiętniku- z życzeniem w stylu- Jaka będziesz....takimi nas stworzysz- w przekładzie i teraz nawet nie miem sobie wyobrazić że mogło być inaczej. Skąd ta myśl że Pani nie pzredłużą?To nie Cień wielkiej Góry chyba. dzięcięce obawy.Co może dziecięcy Cień? Lęku?
OdpowiedzUsuń