w ostatni dzień

Pracy było tak jak zwykle - dużo albo więcej niż zazwyczaj, było też dużo łez.
Dzień był ciepły i dlatego dzieci gubiły częściej swoje rzeczy. Te małe są bardziej przejęte stratą, starsze przeważnie mówią, że ktoś im ukradł i nie szukają.

Najpierw przyszła do szkoły spłakana dziewczynka, chyba z piątej klasy. Nawet nie mogła wykrztusić co się stało, tak bardzo rozpaczała. Klucze, zgubiła klucze od domu i nawet jeśli mama już jest w domu to ona nie wróci bo się boi. Opowiadała chaotycznie o tym co jej ta mama zrobi zalewając się łzami. Skarbie, nie płacz, klucze są w sekretariacie, zaraz ci je dam - powiedziałam a w myślach podziękowałam świętemu Antoniemu że mała trafiła akurat na mnie.
Bo tak - zawsze gdy coś się dzieciakom przydarzy to sprzątaczki usiłują natychmiast pouczać - musisz na przyszłość uważać/pilnować/pamiętać.  Ja tak nie mam. Kiedy widzę tak spłakane i zmartwione dziecko to staram się je pocieszyć bo miało już dostatecznie za swoje, po co mu dokładać.
Dziewczynka płakała jeszcze długo choć klucze się przecież znalazły, przytuliłam, poklepałam po pleckach, uspokoiła się.

Ale nie jestem dla wszystkich taka miła, o, nie! W chłopięcej toalecie łobuzy ze świetlicy nudziły się, zatkały papierem pisuary a potem  lepili z mokrego papieru kule i przylepiali je do sufitu. Zagroziłam im, że zamknę ten przybytek i będą musieli chodzić do ubikacji przy sali gimnastycznej. Na co jeden z chłopczyków natychmiast rozpłakał się i wykrztusił - ale ja tego nie zrobiłem, ja jestem z pierwszej klasy! (Pierwsze klasy ciągle chwalę że za sobą sprzątają i pilnują swoich rzeczy).

A pod koniec dnia, ech, jeszcze nie pod koniec. Kiedyś już pisałam o dziecku, którego nie ma kto odbierać. O szóstej dzwoniłam do mamy (świetlica jest do piątej) mama nie odbierała telefonu. Zadzwoniłam więc do babci. Babcia obiecała przyjść za 10 min. Dziecko w tym czasie płakało cały czas bo mamie na pewno się coś stało.
Nic się nie stało, nie pierwszy raz zapomniała.

A na koniec mała dżudoka zatrzasnęła się w toalecie i ryczała bo jej było zimno w nogi. Trenują na bosaka i kiedy wyszła z sali, nie chciało się jej włożyć klapek, co te dzieci mogą mieć na stopach to ja nie chcę wiedzieć. Zatrzasnęła się w ubikacji i nikt jej nie słyszał dłuższy czas więc płakała i panikowała ale kiedy w końcu wyszła to powiedziała, że płakała z powodu zimnej posadzki.

I to by było na tyle.

PS. Nie wiem kto mi pomaga w ostatnim czasie, ale czuję wyraźnie jakby opiekę. Na przykład tu i teraz. Obudziłam się o trzeciej i nie mogąc zasnąć, usiadłam do laptopa. Sprawdziłam pocztę a tam bardzo ważna wiadomość wysłana o 22;30, że mam się jutro zgłosić w swej sprawie o dziewiątej rano. I kto mnie obudził i posadził przy kompie?
To wracam do łóżka, może jeszcze zasnę.