Moja Marsylia

Syn mojej przyjaciółki zapytał mnie, co podobało mi się we Francji najbardziej. I co najbardziej mi się nie podoba.

Tydzień na południu tego kraju to zbyt krótko by widzieć blaski i cienie, ale przecież nawet po tygodniowym pobycie mam prawo powiedzieć – jestem zachwycona wszystkim. Dlatego będę pisać tak jak odbierałam bodźce,  odtwarzać z pamięci to wszystko, co czułam patrząc, widząc i słysząc.

Pamiętacie jak bałam się nie samego lotu, bo czymże jest samolot jeśli nie zwyczajnym środkiem komunikacji? Bardziej należy się obawiać jazdy samochodem. Bałam się swojego skrępowania, jeśli mi każą otwierać walizkę i zaczną coś z niej wyrzucać bo będę źle spakowana to pewnie się rozpłaczę. 

Teraz już wiem – jeśli leci się latem do Marsylii to wystarczy spakować kilka koszulek, szorty, ze dwie cienkie sukieneczki, sandały  i klapki, bieliznę na zmianę i kostium kąpielowy. Kosmetyki można kupić na miejscu i nie bawić się w domu w przelewanie do tych małych lotniczych pojemniczków. To napisałam dla tych, którzy tak jak ja tego nie wiedzieli.

Mieszkaliśmy w prywatnym domu i korzystaliśmy z hojności gospodarzy bez ograniczeń ale gdyby było inaczej to tak właśnie bym zrobiła – nie ma co targać z Polski kosmetyczki z szamponem i mydłem.

Linia do Marsylii z Krakowa nie jest zbyt popularna, odprawa przebiegła szybko i bez problemów, do samolotu wsiadali prawie sami Francuzi i Arabowie. Było kilkoro dzieci, niektóre z nich małe, płakały w czasie lotu. 

Przede mną siedziała francuskojęzyczna mama z dwójką przedszkolaków. Zanim usiedli, stanęła nad nimi i palnęła im kazanie. Nie zrozumiałam z tego prawie nic, ale z gestów wynikało, że mają być cicho, mogą grać albo coś oglądać i nie przeszkadzać bo ona zamierza czytać. Podczas lotu od czasu do czasu dyscyplinowała je rzucając zza książki imię pociechy. Wierciły się mniej niż ja. Potem jeszcze kilka razy już we Francji obserwowałam podobne zachowanie matek na plaży i w sklepach – zdecydowane karcące spojrzenie, wskazanie ręką, stanowczy głos. Dzieciaki bawiły się ale nie było wrzasków i bezustannego przeszkadzania.

Lot nie był niczym szczególnym, dużo gorzej jeździ się w korkach na krakowskich ulicach. Mogłabym nawet stać gdyby przewoźnik przewidział stojące miejsca.

Patrzyłam na przybliżające się miasto. Ta woda naprawdę jest kobaltowa – pomyślałam. Zachodziło słońce. Czułam, że może być jeszcze piękniej.

Do jutra.