Stulecie Winnych

Dawniej zdarzało się trafić w książce na żółtą karteczkę z informacją o błędach które zostały zauważone dopiero po wydrukowaniu, teraz mam wrażenie, że książek nikt nie redaguje i co tam sobie autor napisze to tak ma.
Czytałam bardzo szybko ale to wcale nie znaczy, że pobieżnie. Trzy tomy, pierwszy zapowiadał się smakowicie, pochłonęłam go beztrosko porzucając rzeczywistość. Taki mam styl czytania, jak mnie książka wciągnie to bezczelnie zaniedbuję wszystko, co może zaczekać.
Zjawiska nadprzyrodzone, niezwykłość miejsca, czas, dramaturgia wydarzeń - ród, w którym kobiety dźwigają na barkach więcej niż wydaje się, że można udźwignąć. Mężczyźni przeważnie nijacy, nie radzący sobie ani z życiem osobistym, ani zawodowym.
Trupy, ogień, wojna jedna i druga! Tajemnice i niedomówienia, a wszystko to wśród dobrze znanych miejsc na Mazowszu.
Tak się nakręciłam i może dlatego oczekiwałam więcej. A tu losy ciekawie zapowiadających się postaci zostały spłycone, czarne charaktery zbyt wcześnie ukarane, i skończyło się nijako. Gdybym nie pamiętała z autopsji wielu zdarzeń to może bym pisała inaczej, a tak to zniechęciły mnie  stereotypy, postaci i zdarzenia wykreowane jakby na polecenie aktualnie rządzącej partii, serio tak poczułam.  Może autorka się śpieszyła bo miała zamówienie na konkretną objętość albo już nie wiem jak to się stało - znakomicie zaczęła a potem wyszło jak wyszło.
Czytać! Mam nadzieję, że nikogo nie zniechęciłam.

I jeszcze o tych stereotypach ale już całkiem gdzie indziej. Jest taki nowy komediowy serial, akcja toczy się współcześnie w Krakowie i tam te zabiegi są robione celowo - aby śmieszyć. Jest Wieśniara z Huty, jej bracia zajmują się szemranymi interesami, jest typowa blachara, panienka z dobrego domu i jej matka to wypisz-wymaluj Dulskie, jest chytra właścicielka kamienicy i cokolwiek się tam dzieje to wiadomo - Kraków!

PS. Moje pożal się Boże recenzje są do niczego bo nie muszę ich nikomu wysyłać do zatwierdzenia.