piątek u neurologa

Człowiek lepiej ubrany jest lepiej traktowany, nie raz i nie dwa tego doświadczyłam, dlatego jeśli mam coś załatwiać to staram się wyglądać porządniej niż zawsze. Sukienka, lepsze buty, przyzwoita torebka, makijaż. Dziś znów byłam w bardzo odległym szpitalu, wcześniej nie mogłam się dodzwonić więc pojechałam osobiście. Tak, są moje wyniki ale pana doktora nie ma, będzie dopiero w połowie miesiąca. I tak się męczę od pół roku z nadgarstkiem kwalifikującym się do operacji i nie ma dnia ani nocy bez bólu.
Potem bank, bank zawalił, bank przeprosił i nawet zrobił kawę, ale też mnie to kosztowało kolejną godzinę.
Wróciłam do domu i została mi godzinka, ach, w sam raz żeby zebrać pranie i z grubsza ogarnąć dom. Nie chciało mi się przebierać i pomyślałam sobie - może raz na pół roku iść do pracy ŁADNIE ubrana? E, może by mnie nie poznali, przyzwyczaili się do baby z kucykiem w nieśmiertelnym białym podkoszulku.

Te nasze dzieciaki są naprawdę fajne, ja je lubię. Całkiem możliwe, że to dlatego, że mam bardzo dobre doświadczenia z poprzedniej pracy - tam były dzieci dużo spokojniejsze, bardziej otwarte, nie biły się tak jak te tutaj i nie robiły na złość. (O tym napiszę kiedy indziej bo dziś już muszę poprzez zaspy i bezdroża do orki) I nauczyciele byli inni, wszyscy mówiliśmy sobie po imieniu i to pozwalało na swobodniejsze relacje. O, tam było więcej swobody, ludzie mieli do siebie więcej zaufania. Przez pół roku na moim stoliku w korytarzu  leżał tablet albo czytnik, często też zostawiałam telefon, kurtkę miałam w szafie razem z dziećmi, toalety wszyscy mieli wspólne, nie było podziału na nauczycielskie, personel i dzieci. Zamykałam na klucz tylko pomieszczenie gospodarcze bo tam były środki czystości. Klasy były otwarte. Nigdy nic nie ginęło.  Tu jest wszystko zamykane, każde drzwi, każda szafa, jakaś obsesja, to bieganie za kluczami mnie po prostu irytuje.

Dzieci w tej szkole mają już w sobie to samo, co dorośli - podchodzą z niepewnością jakby się bały, że od razu im odmówię albo na nich nakrzyczę. A potem się śmieją i widać po ich buziach zmianę, bo ja mówię - ależ oczywiście, nie ma problemu, zapraszam. Albo - a to chodź, załatwimy to razem.
I hyc hyc aż podskakuje taka osóbka z radości:). To moje doświadczenie też wyniosłam z poprzedniej pracy - dzieci mają się czuć bezpiecznie i wiedzieć, że jeśli trzeba to im pomogę. Bez łaski, bez proszenia, wystarczy powiedzieć.  Jakoś poradzimy, a na pewno nie będę od razu krytykować albo wyśmiewać.
Wczoraj całkiem poważnie podziękowałam dziewczynom z ósmej klasy, że dbają o porządek. Bo dbają a dla mnie to jest dużo mniej pracy. Wystarczy, że ogarniają przestrzeń wokół siebie, a to przecież kwestia kultury osobistej. Niektórym dzieciom mam ochotę powiedzieć - dobrze cię rodzice wychowali. A niektórym matkom huknąć - ogarnij życie kobieto!

Dziś też Cię kocham.