Nie wracaj kochanie

Nie zbudujesz szczęścia na cudzym nieszczęściu  - syczała matka Ewy  w chwili, gdy  inne matki mówią swoim dzieciom „uważaj na siebie, szczęśliwej drogi”.  Nie masz po co wracać, mam dość wstydu – dodała.

Łatwo Ewie nie było nigdy. Matka całe życie uważająca na to co powiedzą ludzie nie uważała na to, co powiedzą domownicy. W trudnych momentach rzadko stawała po stronie dzieci. Często za to opowiadała, z jakim poświęceniem przez wiele godzin pilnuje odrabiania lekcji, ile czasu zabiera jej przygotowanie zdrowego jedzenia,  sprzątanie,  i  generalnie jej życie to pasmo wyrzeczeń, żeby tylko dzieci miały dobrze.  Ojciec się nie wtrącał. Jeśli dochodziło do sporów, odsyłał dzieci do matki wiedząc, że i tak ostatecznie zarządzi ona.

Ze szkoły prosto do domu, w niedzielę na sumę, w październiku na różaniec, seks po ślubie.

Aż któregoś dnia wydało się, że dwudziestoletnia Ewa ma romans z mężem kuzynki, mężczyzną o wiele starszym, mającym dzieci niewiele młodsze od Ewy.

Co tam się działo! Ciotka obiecała, że wydrze tej wywłoce kłaki ze łba,  kuzynka obiecała swojemu mężowi kastrację bez znieczulenia a matka Ewy w najbliższą niedzielę pojechała na mszę do sąsiedniej wsi na siódmą rano bo u siebie w parafii nie mogła – jak ludziom popatrzy w oczy, jak?

Życie z Tomaszem było dobre. Tak właśnie Ewa mówiła – dobrze nam się żyje. Tomasz o nią dbał a ona dbała o niego. Czuła się spokojna i szczęśliwa. Nie mieli ślubu. On był żonaty i nie rozwiódł się. Nie mówił dlaczego a Ewa nie pytała.

Kupili niewielki domek na wsi. Tomasz miał trochę pieniędzy a na remont wzięli wspólny kredyt. Nikt ich tam nie znał a oni nie szukali towarzystwa. Mieli siebie a wkrótce rok po roku przyszły na świat dzieci. Ewa kilka razy dzwoniła do matki, do ojca, do rodzeństwa. Zapraszała, chciała pojechać aby jej synowie poznali babcię i dziadka. Chciała, aby ciocia i wujek, czyli jej rodzeństwo,  zostali chrzestnymi chłopców.

Za każdym razem słyszała, że jest kurwą, że dzieci panieńskich się nie chrzci, i nie ma po co wracać.

Za którymś razem otarła łzy i postanowiła, że to koniec, że już nawet nie wyśle kartki na święta. Nie to nie.

Tadeusz miał osiem lat a Jan siedem,  kiedy Tomasz umarł. 

Wakacje spędzili nad jeziorem w Kuklach. Las, pachnący żywicą las, idealnie czysta woda jeziora, drewniany domek pod świerkiem, słońce, nocą rozgwieżdżone niebo. Pływali na tych śmiesznych okrągłych łódkach.  Ewa całymi godzinami leżała na drewnianym pomoście i patrząc na swoją rodzinę mruczała w środku ze szczęścia jak kot i nic, absolutnie nic nie wskazywało na to, że coś się stanie tego roku. 

A potem lato się skończyło, chłopcy poszli do szkoły, Ewa do pracy, Tomasz do pracy i tak w kółko. Aż któregoś dnia Tomasz zasłabł za kierownicą,  wjechał w ścianę budynku.  Zawał. Nie przeżył.

To była ciężka zima. Łzy zamarzały na policzkach. Zdrętwiałymi palcami trudno było zapalić znicz. Nie była jego żoną. Te słowa  usłyszała wielokrotnie w  dniu pogrzebu przed nim i po nim. Można by pomyśleć, że ją to zaboli a ona przecież wtedy  umierała z rozpaczy i nic do niej nie docierało.

Nie mając trzydziestki została nie-wdową z dwojgiem dzieci. Chłopcy mieli po ojcu rentę. Ona miała kredyt do spłacenia.

Nie bardzo pamięta ten czas, tamtą zimę. 

Wiosną i latem było lżej. Na cmentarzu pachniały lipy. Potem znów przyszedł listopad z tą przenikliwą ciszą i mgłą. Ewie zaczęło brakować pieniędzy. Latem jakoś sobie radziła ale teraz coś się zaczęło niedobrego dziać. Najpierw zepsuła się lodówka, musiała kupić nową. Potem wysiadł samochód. Sprzedała go. I tak nie miała pieniędzy na jego utrzymanie.

Czasem płacząc na cmentarzu prosiła – Tomasz, pomóż mi.

Pewnego zimowego wieczoru w domu zrobiło się przeraźliwie zimno. Zepsuł się piec.  Chłopcy siedzieli na sofie w  kurtkach a Ewa dzwoniła do działających w okolicy serwisów. Nikt nie chciał przyjechać od razu.Może za dwa dni? Też nie.  Rozpłakała się. Miała dość. Tomasz, gdzie jesteś! – zawołała w rozpaczy. Tata jest przecież w niebie – powiedział młodszy syn.

Do taty, może do taty zadzwonię, może on ma jakiegoś znajomego? To raptem pięćdziesiąt kilometrów.

Odebrał. Tatuś, pomóż mi – zaczęła. Kto nie słucha ojca matki ten słucha psiej skóry – usłyszała.

Chłopcy spali a Ewa otarła łzy, włożyła płaszcz i buty i poszła do najbliższego domu. Sąsiedzi nie spali, w jednym z okiem widać było światło telewizora. Zadzwoniła do bramki. Wyszedł z domu starszy mężczyzna. Powiedziała, co się dzieje. Po chwili do furtki podeszła żona sąsiada.

- Niechże pani zabierze dzieci, u nas jest wolny pokój, prześpicie się. A tam trzeba to jakoś zabezpieczyć, idź Władziu zobacz co się dzieje -  powiedziała spokojnym głosem a Ewie znów potoczyły się łzy po policzkach.

Rano już było lżej. Ewa odprowadziła chłopców do szkolnego autobusu i zadzwoniła do pracy prosząc o wolny dzień.  Pojechała do  PCPR. Po to są aby pomagać. Zawzięła się. Nie, nie będę czekać miesiąc na odpowiedź! Pojechała do firmy, gdzie pracował Tomasz. Może mają jakieś fundusze, coś tym dzieciom się należy, co z tego, że ona nie była żoną?

Tymczasem sąsiad załatwił hydraulika. Naprawili piec. Dzieci wróciły ze świetlicy.

To był pierwszy dzień, w którym Ewa nie odwiedziła Tomasza na cmentarzu. Żyć. I to nie jakoś, normalnie muszę żyć – powtarzała.

Wiosną siedziała na schodach domu do późnej nocy. Pewnego razu zaspany młodszy zawołał ze swojego pokoju – mamoooo, mamo! Już idę, co się dzieje? – spytała.

Tata, tata tu był i poszedł na schody – powiedziało dziecko. Przytuliła się do drobnych plecków, zanuciła  luli luli luli mój maleńki głos matczyny towarzyszy ci..

Chłopiec zasnął a Ewa znów wyszła na schody. Tomasz, co ty dzieci straszysz, nie przychodź już – szepnęła patrząc w gwiazdy.

Proszę nie obciążać bloga linkami