w jesieni życia

Opieka nad niedołężnymi rodzicami jest moralnym obowiązkiem dzieci. Do tej opieki nikogo nie można zmusić, można jedynie wyegzekwować od dzieci alimenty jeśli rodzice pozostają w niedostatku.

Starzy ludzie  nie zawsze są aniołami. Są wśród nich alkoholicy, są zgorzkniałe kłamliwe manipulantki, erotomani i złodzieje. Czasem na starość  opamiętują się w myśl zasady „jak śmierć koło dupy to czas do pokuty”.  Jeśli całe lata mścili się na swoim zdrowiu, to teraz to zdrowie mści się na nich.

Zazwyczaj mieszkają sami lub z jednym wybranym dzieckiem. Wybierają sobie jedno dziecko do kochania i jedno do opieki. Dziecko do kochania zazwyczaj z nimi nie mieszka, może to być czarna owca w rodzinie, może to być to sprawiające najwięcej kłopotów, ale nie musi.

Dziecko do opieki jest czasem tym, które najbardziej starało się o rodzicielską miłość. Zamiast „kocham cię” słyszało „nic nie potrafisz, do niczego się nie nadajesz”. Zamiast „jesteś najpiękniejsza” – nie żryj tyle, kto cię zechce z takim tłustym tyłkiem”. I jeszcze - aleś sobie zdzirę wybrał za żonę. 

To się nie zmienia przez całe życie. Dziecko do opieki nigdy nie jest wystarczająco dobre i nigdy nie zrobi wszystkiego dobrze. Zamiast „dziękuję” słyszy „wreszcie”.

Od swego rodzeństwa też nie słyszy niczego dobrego. Nawet jeśli rodzeństwo nie jest skłócone to i tak wisi wiele nierozwiązanych spraw.

Matka ci zapisała dom to się nią teraz zajmuj.

Zabierasz ojcu rentę więc rób mu takie zakupy jak sobie życzy.

Dlaczego mama nie ma codziennie świeżego obiadu, gotuj jej!

Jak śmiałeś wyjechać na trzy dni!

Rozważasz oddanie ojca do domu opieki? Jesteś wyrodna!

Te wszystkie wypowiedzi usłyszałam od moich koleżanek które dzień w dzień  rok po roku zajmują się starymi rodzicami. Nie zawsze, nie wszędzie, ale temu kto zostaje w domu patrzy się na ręce najwięcej.

Rodzeństwo – to nie są młodzi ludzie. Mają 50, 60 lat, całe dorosłe życie mieszkają w innych miastach, często za granicą.  Odwiedzając rodziców okazjonalnie tak naprawdę nie mają pojęcia jak to jest na co dzień. Nie znają się z rodzicami. Ojciec nie pozna syna, syn nie pozna matki.  Nie wiedzą, co z człowieka robi demencja. Co się dzieje w głowie chorego na Alzhaimera. Bo to nie robi się od razu.

Przyjeżdżają raz na pół roku  lub rzadziej. Przywożą zakazane przez lekarza słodycze i smakołyki.

Czy mają prawo do wtrącania się. Czy mogą mówić o swych oczekiwaniach. Bezinteresowny moralny obowiązek – często  to puste słowa. Majątek, emerytura, inne korzyści. Wszak niejedna babcia wychowała wnuki kiedy córka pracowała. Niejeden syn odziedziczył dom za opiekę gdy reszta rodzeństwa zrzekła się praw do majątku.

Ile ludzi tyle spraw.

Ja należę do tych, co się nie wtrącają.