bądźmy ludźmi

Pewnego dnia stałam na przystanku czekając na autobus a wraz ze mną czekało dwoje ludzi w starszym wieku. Wyglądali na cudzoziemców, ubrani byli nieco dziwacznie ekscentrycznie i rozmawiali po angielsku. Z ich rozmowy wynikało, że są zadowoleni z zakwaterowania w naszym wiejskim dworku i zamierzają zwiedzać Kraków.
Wsiedli do autobusu, kupiłam bilet w automacie, skasowałam go i usiadłam a oni bezradnie patrzyli na panel biletomatu. Wreszcie poprosili mnie o pomoc.   Taak, bilet do starego miasta w Krakowie za cztery złote i pięćdziesiąt groszy,  bo tyle mieli drobnych. Wystarczy na jeden. Łan tiket for łan person - powiedziałam i na tym skończyła się moja znajomość angielskiego. Nie mam rozmienić stówy i kierowca też na pewno nie rozmieni.
No i zrobiło się niefajnie.   Przypomniało mi się jak za pradawnych komunistycznych czasów kiedy obowiązywały książeczki walutowe pojechałam do Pragi i o świcie usiłowałam kupić bilet do metra dając pani w okienku banknot o najwyższym nominale. Pani mi wtedy nie wzięła pieniędzy tylko dała bilet i już.
I teraz zrobiłam tak samo, wyjęłam dwie dwójki z kieszeni, kupiłam bilet i dałam tej starszej pani. Boże, jacy oni byli zdziwieni! Ha ha warto było.
Ale to nie koniec tej historii bo dziś to ja byłam ofiarą komunikacji podmiejskiej. Rozkład jazdy mam na lodówce, w telefonie i w głowie ale podstępny przewoźnik zmienił godzinę odjazdu o parę minut i tak oto stałam na pustym przystanku jak nieszczęście bo nie cierpię się spóźniać, miałam termin do lekarki i dosyć że się świecę na czerwono w ewusiu i za każdym razem muszę się tłumaczyć że to wina zusu bo ja wszystko załatwiłam ale oni coś pokręcili to jeszcze się spóźnię!
Lubię tak motać jak opowiadam.
Usiłowałam więc zatrzymać jakiś samochód, tak jak dawniej bywało - macha się ręką, samochód się zatrzymuje, mówisz że jedziesz do Modlnicy albo do Krakowa albo w Bieszczady wsiadasz kierowca zamyka samochód, jedzie do lasu, zabiera ci portfel i zostawia cię pod grzybkiem czerwonym pod krzaczkiem poziomek.
I zatrzymał się samochód, bardzo mili państwo nawet nadłożyli drogi i podwieźli mnie aż pod cmentarz skąd mam tylko niecałe dwa kilometry do ośrodka. Nie wiem kim byli ale bardzo serdecznie dziękuję, to było dla mnie bardzo ważne i na pewno bym się spóźniła gdyby nie ich życzliwość.
I jeszcze coś - lubię moją lekarkę rodzinną i mam do niej zaufanie,  lubię pielęgniarki w tej  przychodni i dlatego nie przepisuję się do innej, gdzie miałabym lepszy dojazd.