o chodzeniu z kijami

No dobra, przyznam się. To chodzenie z kijkami wcale nie jest takie proste i cudowne jak wszyscy mówią. Przynajmniej dla mnie. Ale się zawzięłam, trudno. Zaczęłam od zepsucia kijków. Chciałam ustawić wysokość i wyszło mi. To co ze środka mi wyszło, czyli z dwóch wyszło cztery i nie dało się włożyć i zakręcić. Łukasz stwierdził, że jak jest napisane stop to znaczy, że nie należało wyciągać dalej. A ja myślałam, że stop to znaczy schudłaś 20 kg i koniec męczarni hurra hurra.

Złożył tak jak należy i pewnego pięknego dnia wydobyłam z dna szafy jedyny dres w który się mieszczę bo jest bardzo rozciągnięty, zabrałam też słuchawki  aby udawać, że nic nie słyszę i w drogę. Już przy bramie natknęłam się na Krzyśka czyszczącego drucianą szczotką  ogrodzenie. Idziesz ze mną? - spytałam, mając nadzieję, że dołączy. Nie chce mi się, wolę już bramę czyścić! To czyść, idę sama - i poszłam. 

Dziś jest piątek więc nie zamierzam nikogo przepraszać za rozwlekłe pisanie, szybciej Wam zleci czas. Do brzegu daleko. 

Nieraz widziałam panie maszerujące z kijkami. Nie tak jak ja w zeszłym roku, gdy przez całą drogę niosłam je niczym oręż, nie. One szły lekko, zgrabnie przekładając kijaszki jeden do przodu drugi do tyłu.  Towarzyszył im rytmiczny stukot. Chodniki mamy we wsi, wszystko zabetonowane, zagrodzone, obsadzone tujami i  zaasfaltowane to stuka się kopytami, obcasami, kijkami i czym popadnie. 

Wyszłam już za bramę czy jeszcze nabieram odwagi? Może mnie nikt nie zauważy. 

Dzień był. Piękny dzień. Ciepły i słoneczny. Koło osiemnastej, trochę wcześnie na chodzenie i bieganie, o tej porze ludzie jeszcze mają inne zajęcia. Dopiero koło dwudziestej słychać ten charakterystyczny stukot i ujadanie psów. Nie cierpię tego - przechodzę koło posesji i nagle tuż przy parkanie wściekłe szczekanie psa. Zawału można dostać. 

Wyszłam już?

Dobra, Krzysiek nie idzie to nie. Radio chili, słuchawki do uszu, nic  nie słyszę, nikogo nie widzę bo patrzę pod nogi.  Dzień dobry panie Marianie, a nie, nie trenuję jazdy na nartach bez nart, tak tylko się chciałam przejść bo koło domu śmierdzi farbą. 

Ała ała aaaaaa! Czubek kijka wbił mi się złośliwie w stopę obutą w moje najpiękniejsze (jedyne, dlatego najpiękniejsze) sportowe buty. Krew się nie polała ale niewiele brakowało. Nie dźgać w chodnik tak mocno. 

Witam witam, a dziękuję, wszystko dobrze, tak się chciałam przejść bo się zasiedziałam w domu. Piękne kwiaty, i ogród jak zawsze czarujący.

Nie kopać w kije. Nie walić kijami w nogi. Do rytmu, tam da rara ra tam tam, wiadomości - ostrzeżenie o ulewnych deszczach ojeju jeju a miałam jechać na zakupy to się nie da chodzić od sklepu do sklepu z parasolem i torbami, szkoda szkoda. 

Cześć, do Modlniczki nad staw a wracam polami, idziesz ze mną? Głupio mi samej, no trudno, to idę dalej. 

Co te samochody mnie tak omijają szerokim łukiem.  Kije bardziej przy sobie. Tu wąsko jest a ja szeroka. 

Nad stawem sielanka, Żul Jan i  Men eL z kolegami gaszą pragnienie. Nie wodą ze stawu. Ludzie, jak mi się chce pić a sklepik zamknięty, trzeba brać ze sobą wodę. Tak tak, wodę brać a ciekawe gdzie sikać, u mnie to działa tak - wodę wlej wodę wylej. 

Kijki do ręki, narty na nogi  i z powrotem do domu. Przez pola. Pięknie jest. Ptaki śpiewają jak opętane, pachnie wiosna. Błoto sięga po napis stop. 

W radiu znów mówią o tym zagrożeniu deszczem, to jutro z chodzenia nic, ale dobrze, ledwo żyję, wszystko mnie boli, przeleciałam przez wieś jak ruska rakieta.

Na drugi dzień ostrzeżenia meteorologiczne o ulewnych ukazały się na gminnym portalu.  

Czekałam do szesnastej, nie spadła z nieba nawet kropla.  Włożyłam więc dres i swoje najlepsze sportowe buty, zabrałam kijki narty na nogi  i w drogę!