światełko

Jakoś tak w lipcu albo nawet wcześniej obiecałam sobie nie robić nadziei, nie opowiadać o tym co kocham robić i co jest moim marzeniem. Nawet nosiłam przy sobie przez jakiś czas karteczkę z napisem "Klarka cicho!". I tak przez pół roku byłam cicho choć czułam się jakbym siedziała zamknięta w klatce na zawsze. 
A dziś się coś ze mną zrobiło,  wykipiało i nie chciało przestać kipieć. Powiedziałam obcym ludziom o swym pisaniu, o nieoczekiwanej radości z pracy w PCPR, wszak na początku nie umiałam nic i było mi a i innym ze mną nielekko a potem coraz częściej się cieszyłam bo się zaczęło układać jak puzzle i to puzzle z obrazkiem. 
Wiem, kubeł wody na głowę, spotkałam fachowców, wysłuchali mnie bo taką mają pracę. Może i tak a może nie. Jedno jest pewne - wygląda na to, że zaczęłam o siebie walczyć. 

Prezent dostałam - teczkę taką. Z zawartością - a jakże.  Wolałabym stówę na miesięczny ale darowanemu koniowi trojańskiemu nie zagląda się w zęby. A może to jest symbol i będę z nią zasuwać do prawdziwej pracy!