Eksperyment socjologiczny nazwany "Gwarancja 50+"

Dostałam na pożegnanie teczkę i znakomitą opinię. Mam urlop do końca miesiąca. Tak miałam w umowie, wiedziałam od początku że tak będzie więc nie liczyłam na zatrudnienie. Szkoda, mogłabym zostać w tej firmie choćby gońcem i roznosić papiery po mieście dokładnie tak jak to robiłam. Adresować koperty (zawsze marzyłam o zarabianiu pisaniem) stać przy ksero i przyjmować wnioski od pełnych nadziei ludzi, którzy myślą, że jak złożą wniosek to za tydzień będą mieć pieniądze na swoje potrzeby.   Fajna robota.  Dlaczego? Poczułam jak ważna jest stabilizacja. Praca od ósmej do szesnastej, wolne weekendy, pensja na koncie, kadry i księgowość załatwiające za pracownika wszystkie formalności. Zwolnienia lekarskie w razie potrzeby, urlopy, przywileje pracownicze o których zapomniałam dawno temu. 

Odniosłam wrażenie, że ludzie, z którymi pracowałam, nie zdają sobie z tego sprawy. Nie wiedzą, jak to jest prowadzić własną działalność gospodarczą, nie wiedzą, jak to jest być bezrobotnym, jak człowiek szybko traci poczucie stabilizacji i własnej wartości. Jak potrafi źle o sobie myśleć. 

Są tacy pewni siebie. Nie do ruszenia. Mogą wymyślać na własny użytek przepisy, mogą domagać się coraz to bardziej absurdalnych i skomplikowanych zaświadczeń i kierując się nimi odrzucać podania choćby z przyczyn formalnych. To daje poczucie władzy. 

W każdej firmie jest różnie. Ja miałam i dobrze i źle. Czasem byłam zachwycona bo nauczyłam się zupełnie nowej rzeczy i poszło mi znakomicie. Kiedyś pewnego dnia zauważyłam, że uśmiechają się do mnie ludzie z innych pięter i innych działów i poczułam, że ich lubię a oni mnie.  Takie rzeczy się czuje.  

Czasem się czułam jak śmieć nie mając własnego miejsca do pracy, zmuszałam się do siedzenia przy cudzych biurkach, logując na cudze konta. Kiedy pracownik wracał z wolnego, musiałam szukać sobie następnego wolnego biurka. To była trudna do pokonania bariera. Przeważnie nigdy nie wiedziałam gdzie wyląduję i co będę robiła. Bywało, że nie spałam w nocy martwiąc się, że coś komuś zepsułam i będzie na mnie wściekły albo że coś źle zrobiłam. 

Starałam się nie zwracać na siebie uwagi. Nikt nie usłyszał mojego dzwonka w telefonie ani nikt nie zna jego numeru. Starałam się jak najmniej przeszkadzać. Byłam wdzięczna za każdą pomoc. Uśmiecham się na samo wspomnienie - dobrze było gdy któregoś dnia załapałam o co chodzi i usłyszałam - nie mam zastrzeżeń! O radości w oczach klientów też nigdy nie zapomnę.

Kiedy będziecie mieli w pracy stażystkę z urzędu pracy, pamiętajcie - to darmowa pomoc. Nie ma żadnych przywilejów. Dostaje kilkaset złotych stypendium i musi jej to wystarczyć na życie dokładnie tak samo jak Wam. Albo zrobi zadanie dobrze albo coś zepsuje. Jak zrobi to dobrze, macie mniej obowiązków. Jak zepsuje to trudno, musicie to zrobić sami. Ale może też robić na złość, niszczyć i markować pracę. W mojej firmie zaufano mi - miałam dostęp do pieczątek, dokumentów, haseł, szuflad i szaf. W liście motywacyjnym napisałam, że jestem odpowiedzialna i uczciwa i sprawdziłam się. Za to dziękuję. 

Wszystko jest po coś. Nie pytajcie co dalej. Napiszę.