o pracy w trumnie

Wczoraj musiałam dostarczyć dokumenty na Rakowice i przejeżdżałam koło najbardziej znanego krakowskiego cmentarza. Nie znam zbyt dobrze tamtejszej dzielnicy więc z uwagą przyglądałam się mijanym miejscom. Jadę tramwajem, patrzę i sama sobie nie wierzę zastanawiając się, czy przed sekundą nie spałam albo czy nie pomyliła mi się rzeczywistość z treścią książki, którą właśnie czytam a czytam o porwanej kobiecie którą bandyta zamknął w skrzyni w jaskini. 

Miało być krótko i znów się rozpisuję. 

No to jadę dalej a raczej wysiadam i myślę o tym co widziałam. A widziałam stojące na ulicy przeszklone pomieszczenie, coś jak winda,  w której poustawiano pionowo trumny. Te trumny się kręciły w kółko, pewnie po to, by je lepiej było widać. Jedne były otwarte i miały w środku tapicerkę czy pościel czy coś, nie wiem nawet jak to się nazywa a inne były zamknięte. 

Ponieważ umowę ze starostwem mam do końca listopada, szukam pracy i pomyślałam sobie, że mogłabym tak leżeć w takiej trumnie w charakterze eksponatu bo od niewyspania mam trupią cerę i sińce pod oczyma na pół twarzy, i od czasu do czasu mogłabym z nagła otworzyć oczy i udawać zombie. 

I to się chyba nazywa wpędzeniem kogoś do trumny.