list z pracy

Tak koło czternastej miałam szatański plan, aby wyjść na korytarz i ostrzegać ludzi zmierzających do naszego pokoju "nie idźcie tam, tam czai się zuuuuuuuo"! No bo taka piękna pogoda to ludzie zamiast iść na spacer albo na cmentarz zrobić porządek na grobach idą do urzędu, i to w piątek po południu, i to z niczym pilnym, gdzie tam. Tak więc chciałam straszyć  nie z powodu amerykańskiego święta tylko z poczucia niesprawiedliwości bo zostały z całego działu dwie panie i ja a reszta miała dziś jakieś chorobowe, urlopy, wolne jednym słowem i tylko ja bezrobotna stażystka zasuwam co rano jak mrówka, nie spóźniam się a nawet przychodzę o piętnaście minut wcześniej. Nie żebym była nadgorliwa, autobus tak mam. Tak czy siak wychodzi na to, że jestem najzdrowsza bo odkąd jestem w firmie to jedyna nie brałam zwolnienia lekarskiego. 

Dobrze mi się pracuje, mam wrażenie, że ludzie mnie lubią, nawet z innych pięter znają mnie, witają się ze mną i czasem nieraz się dziwię bo skąd mnie znają jak jestem tak krótko? I ja też prawie wszystkich lubię. 

Firma duża, ludzi sporo, ja nieśmiała a tu proszę, miło widzieć taką akceptację. 

Pewnie że nie zawsze jest sielanka bo wszędzie ludzie są różni, mają własne obowiązki i projekty i nie mają czasu na poprawianie cudzych błędów ale dałam radę, jest coraz lepiej. 

Przychodzą do nas osoby z orzeczeniem o niepełnosprawności, potrzebują pieniędzy na dofinansowanie do protez, aparatów, pieluch, przystosowania pomieszczeń, wreszcie do turnusów rehabilitacyjnych. 

To są często ludzie starzy, z trudem się poruszają, nie słyszą i nie widzą za dobrze. Staram się im pomóc wypełnić wniosek, robię za nich kserokopię dostarczonych dokumentów, czasem, gdy błądzą  zaprowadzę do pokoju, którego szukają. Zawsze wtedy myślę, że tak samo trudno miałaby moja mama starająca się cokolwiek załatwić. Nie umiałaby obsłużyć tej zacinającej się kserokopiarki na monety, nie wiedziałaby jak przeliczyć dochód na osobę. Byłaby bezradna. Na szczęście mama ma przy sobie w potrzebie córki i wnuki ale przecież nie każdy ma takie szczęście. 

Dlatego pomagam jak umiem. 

Mam problem z ludźmi niedosłyszącymi bo nie potrafię się przełamać i podnieść głosu, mówię raczej cicho i oni mnie zwyczajnie nie słyszą. 

Przychodzą też osoby z pytaniem, co im się należy skoro mają orzeczenie. Proszę wówczas, aby zastanowili się, jakie mają najpilniejsze potrzeby, co im utrudnia życie i bez czego nie mogą się obejść. 

Bo jedni potrzebują pampersy albo krzesełko toaletowe a inni wannę z hydromasażem i laptop dla dziecka. 

W tym roku nie ma już pieniędzy na nic choć są rezygnacje z turnusów rehabilitacyjnych z uzasadnieniem - w listopadzie nie pojadę bo po co. 

Ja tam bym pojechała nawet w listopadzie ;). 

Serdeczności Wam przesyłam i życzę wszystkiego dobrego. Wasza Klarka.