nasza klasa

Pani Zuzanna jest kobietą piękną i dobrą jak my wszystkie i jak wiele z nas nosi na twarzy czarujący uśmiech dla dobrych ludzi a w torebce młotek na wszelki wypadek. 

Tego dnia wracając z pracy przypomniała sobie o paru drobiazgach, których zabrakło w domu i zatrzymała się przy lokalnym sklepiku. Kupiła to, co się kupuje wracając z pracy - chleb, mleko, śmietanę do zupy, papier toaletowy, kilogram mąki, kawę w słoiku, kilo jabłek, trzy cukinie, kurczaka, sól do zmywarki, dwie butelki kryniczanki, kinder niespodziankę dla wnuczki i puszkę jedzenia dla kota. 

Nie miała ze sobą porządnej torby bo torbę wozi tylko na poważniejsze zakupy a nie takie codzienne. Niosła więc to wszystko w zrywkach. 

Stojący koło drzwi Men El pośpieszył z pomocą otwierając je na całą szerokość.

Men El (zwany dawniej Marianem Lusiną) przytrzymał drzwi i idąc za panią Zuzanną poprosił grzecznie 

- zawiozłabyś Żuliana do do domu, po drodze masz. 

Żul Jan dawniej zwany żulem a jeszcze dawniej Janem stał niepewnie koło ściany sklepu i było mu wszystko jedno. 

Zuzanna się oburzyła. - Ja z nim nie piłam, kto z nim pił niech go odwozi! 

Men El się zasmucił. 

Ale jesteś koleżanka, ja bym cię odwiózł gdybyś była pijana, nie pozwolił bym, żebyś gdzieś leżała w rowie.  Spójrz na niego, jak on dojdzie do domu, ledwo stoi, zamarznie gdzieś. 

- To do zimy będzie trzeźwiał? Dwadzieścia pięć stopni jest!

Tymczasem Żulian oderwał się od ściany i dość pewnym krokiem podszedł do nich. 

Zuzanna spojrzała na niego i westchnęła - mogę cię podrzucić ale obiecaj, że nie będziesz rzygał. 

Ja? - oburzył się Żulian sadowiąc się na siedzeniu pasażera. To ty zawsze rzygałaś na szkolnych wycieczkach - przypomniał sobie. 

Kobieta rzuciła mu jadowite spojrzenie. Pomyliłeś mnie z Basią Nowak,  mama zawsze dawała jej na drogę torbę słodyczy i tak się to kończyło. 

To ty nie jesteś Basia Nowak?  Wysiadam! - wrzasnął Żulian. Z obcymi zbokiniami nie jadę!

I nie pojechał.