Koniec lata

Rano zapomniałam telefonu. Został się ładować. A prąd ci w baterię, trudno, jakoś sobie poradzę. Miało być ciepło więc pojechałam z gołymi nogami i w cienkim sweterku. Już na przystanku wyczułam, że ciepło nie jest. Wiało  po kolanach ale ludzie kochani jak ja nie lubię rajstop. A w pończochach do pracy nie będę chodzić, za mało zarabiam. 

 Wraz z końcem lata wróciła z urlopu szefowa i nie żeby powiało chłodem w przenośni, normalnie zrobiło się chłodniej, i bardzo dobrze, siedzimy w dusznym pokoju we trzy i już nie wiem, czym oddychać, okna się nie da otworzyć bo od ulicy (dla wiadomości krakusów - Aleja Słowackiego) bucha smród spalin aż się robi ciemno w oczach.  

Od czasu do czasu wstaję od biurka i wędruję po schodach na górę i z powrotem przez kilka pięter. Strasznie puchną mi od siedzenia nogi więc staram się jakoś ruszać ale to wygląda jakbym chodziła gdzieś do kogoś bo nikt tak nie łazi schodami, winda jest. Rozpuściłam plotkę, że chodzę kablować do szefa szefów. Nikt mi nie wierzy. 

Po tych schodach chodzę w szpilkach, zaczęłam je od nowa nosić bo nic mi tak nie dodaje pewności siebie jak buty na obcasie. Tłukę się więc po tych marmurach i parkietach hałasuję obcasami  i straszę urzędniczki choć z drugiej strony chyba lepsze tłuczenie niż skradanie się. 

Stary chory człowiek dostał pomocowe pieniądze na remont łazienki i remont zrobiono a jego córka dzwoni do nas i jest oburzona opowiadając, że pijak i łajdak nie zasłużył sobie na pomoc, należało te pieniądze dać komu innemu. I nie daje spokoju i straszy. Wszystko jest legalne i zgodne z prawem ludzkim, a jak tam było wcześniej to w urzędzie nie wiadomo. 

 Pinda z poczty znów zapomniała o moim pełnomocnictwie, którego udzieliłam na wieki wieków amen sąsiadce i zamiast paczki mam awizo. W paczce rośliny. Chce mi się płakać bo nie wiem, kto to odbierze.  Poczta czynna jest do szesnastej, nie wiem dla kogo, chyba dla emerytek i bezrobotnych. Muszę się pomodlić o opanowanie bo jak tam zajdę to nie wiem co jej zrobię. Strasznie się zezłościłam bo mi już tyle razy utrudniała życie tym awizo i zawsze zwala winę na listonosza. 

Okazało się, że telefon nie był mi potrzebny bo przez cały dzień nikt do mnie nie pisał i nie dzwonił. Normalnie czuję się wykluczona społecznie! Co ta praca robi z człowiekiem, skandal! 

Sama na siebie też się wkurzam bo to jest nie do wytrzymania, bez przerwy mi się robi gorąco plus cały pakiet przyjemności hormonalnych należnych 50 + a do tego okres? To chyba przesada, dziękuję za taki pakiet, zwariować można. 

Na pewno trafi mi się coś miłego i dobrego wtedy znów napiszę, na razie nawet nie chcę zaczynać bo od razu wiadomo, będą same jęki i narzekania. 

Przesyłam Wam serdeczności i wiecie co? Tęsknię za Wami.